Είμαστε κάτι νεκρά σώματα
στο περιθώριο κατατρεγμένα.
Γιατί την ανθρώπινη μάζα
την σιχαθήκαμε...
Γιατί έπρεπε το ελατήριο του
μυαλού μας να ξεκολλήσει από
τα σάλια της αηδιαστικής
μάζας σαρκός...
Γιατί κουραστήκαμε να είμαστε
υποχείρια , μεταξωτές κορδέλες
Και κόκκινα παπούτσια...
Είμαστε μόνο κάτι ξερά κλαδιά
για προσάναμμα αφημένα.
Γιατί θελήσαμε να αλλάξουμε
τον εαυτό μας...
Γιατί ποτέ δεν γύρισα όταν
μου φώναξες...
Γιατί αηδιάζω και αρρωσταίνω
να μένω καρφωμένος εδώ και εδώ...
Ξέρω ότι είμαστε μόνο αδέσποτα σκυλιά
στο δρόμο ξελιγωμένα.
Ξέρω πως είμαστε άδειες μπουκάλες ουίσκι
στα μαύρα σοκάκια παραπεταμένες.
Είμαστε ακόμα πληγές στη σάρκα σου
άγρια χαραγμένοι.
Γιατί ποτέ δεν ήθελα.
Γιατί ποτέ δεν μπόρεσες να
μας χώσεις στο τρυπάκι των πολλών.
Γιατί ποτέ δεν ήθελα.
Γιατί αυτοεξοριστήκαμε στο περιθώριο.
Γιατί γουστάρουμε τους εαυτούς μας
Γιατί ζούμε χωρίς γαμώτο.
Γιατί αγαπάμε τη ζωή.
Γιατί είμαστε ξεχωριστοί.
Γιατί αγαπάμε το ξεχωριστό και το όμορφο.
Γιατί πιστεύουμε στον δικό μας θεό.
Γιατί η ζωή μας είναι το είναι μας.
Γιατί η ευτυχία δεν είναι στην σύριγγα.
Γιατί εγώ και εσύ δεν είμαστε ίδιοι.
Γιατί εγώ και εσύ δεν είμαστε ίδιοι.!!!
Γιατί σιχαινόμαστε την μάζα.
Είμαστε μόνο δύο αρνητικά
φορτισμένες ζωές...
-12 Οκτώβρη 2007-
-Αλόννησος-
