Δίχως περίβλημα τώρα πια.
Με χάρτινα μαχαιριά.
Και περίστροφο η μοναξιά.
Μπορώ να νοσταλγώ, να παραδίνομε στην μνήμη.
Σε εκείνη την πορφυρή άνοιξη.
Ω! Μπορώ πια να αφήσω το σώμα μου.
Να κινήσω για άλλου τόπους.
Δίχως περίβλημα, δίχως κουτί.
Μπορώ να διανύσω τα πτώματα των παρεχομένων.
Με γυάλινο ψαλίδι.
Να έχω τη μνήμη, να έχω τι λήθη.
Τρέφοντας μέσα μου το τίποτα.
Το άβυσσο κομμάτι του κόσμου που μου ανήκει!
Ο κύκλος.
30 Σεπτέμβρη 2008
Αλόννησος
Νο6
-(γελώντας) Φτάνουμε.
-Έτσι είναι να γίνει.
-Η μοίρα;
-Ποια μοίρα μωρέ. Η τελική πληρωμή.
-Δηλαδή μου λες πω όλα τώρα πληρώνονται;
-Ναι.
-Και εκείνοι;
-Και εμείς.
-Ρε αυτοί θα πληρώνουνε ακόμα, μέχρι που η ψυχή μας θα φεύγει.
-Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να μην λοξοδρομούμε;
-Για μένα το τέλος, το ψεύτικο έγκλημα, εμείς που προδώσαμε τους εαυτούς μας, η τιμωρία…
-Εγώ δεν ξέρω. Πιστεύω πως θέλω να φτάσω στο τέλος, για να καταλάβουν κάποτε πως εγώ δεν φοβήθηκα, δεν με ξάφνιζαν οι ετυμηγορίες τους. Έχω τον εαυτό μου έτοιμο για κάθε ποινή.
-Μου λες πως το κάνεις από υποταγή;
-Μπορεί, μα θα καταλάβουν πως λάθεψαν.
-Δεν θα υπάρχεις τότε.
-Μα τότε θα γεννιέμαι.
...Συνεχίζετε...
Νο5
-Κοντεύει να βρέξει.
-Δες πως ο θεός πραγματεύεται τα ανδρείκελα του.
-(γελώντας) Μπλάβιασαν.
-Είναι ευτυχισμένοι.
-Δεν το δείχνουν.
-Είναι ευτυχισμένοι.
-Αι γαμήσου! Που το ξέρεις; Εντάξει, ξέρω είναι ευτυχισμένοι.
-Τρέχουν, καίγονται από την βροχή.
-Ανθρωπάκια;
-Κι εμείς τι είμαστε;
-Ανθρωπάκια, μικροσκοπικά ανθρωπάκια σε λασπωμένους μικρόκοσμουςΡίξε φορμόλη στα σπλάχνα μου.
Καμφορά στο αίμα μου να πυκνώσει.
Κλίσε τα μάτια κι αφαίρεσε το χρώμα.
Σε ένα ασπρόμαυρο μοτίβο.
Ύστερα σε ένα παλλόμενο παλμό.
Να παλαιωθεί το επίκεντρο του κόσμου.
Μύρισε τον Μάρτη…
Σαν αυγουστιάτικο απόγευμα,
σε γειτονικούς κήπους ανθισμένα γιασεμιά.
Θυμίζει, κείνες τις ξεχασμένες μνήμες.
Κείνα που δεν αποζήτησε κανένας, κανείς.
Και τώρα φθινοποριασμένος Σεπτέμβρης.
Όλα θάβονται στην πηχτή λάσπη.
Κι οι μνήμες.
Πάντα με νωχέλεια.
Τέμνοντας το αόριστο σημείο του κύκλου.
22 Σεπτέμβρη 2008
Αλόννησος
No4
-Εμείς;
-Χαρτογραφούμε; Τι κάνουμε εμείς;
-Εμείς ξέρουμε απέξω κάθε στοίχο τραγουδιού, κι αν θαρρέψει ποτέ ο χρόνος τον κατατροπώνουμε.
-Δεν χαρτογραφούμε;
-Κάποτε, μα δεν μείναμε εκεί.
-Πήραμε ιδιότητα
-Υπόσταση, σάρκα και οστά.
-Εκείνοι;
-Tabula rasa (λατ.< άγραφος χάρτης).Εκείνοι άλλωστε το διάλεξαν…
-Σεβαστό.
-Γύρνα και πέστα τους, το ξέρω.
-Σεβαστό.(αφού έχει γυρίσει από την πλευρά τους)
Νο3
-Και εκεί που πηγάζει η φωτιά τι έχει μου λες;
-Στάχτη, στάχτη που με την βροχή αν τυλιχθείς δεύτερο σώμα γίνετε.
-Άδειο καπέλο;
-Βλέπεις να φορώ κανένα καπέλο;
-Εσύ ξέρεις.
-Τα φανερά είναι αυτά που τρομάζουν.
-Διάφανα είναι πάντα τα καπέλα τους.
-Και έχουν και ακονισμένα νύχια.
-Πίστεψέ με όμως άχρηστα αυτή τη φορά.
-(γελώντας) Το δεύτερο σώμα ξέρω!
...Συνεχίζετε...
Νο2
-Κι όταν βρέχει, χάρτινοι όπως είναι κάτω από τα καπέλα κρύβονται.
-Τρόμος.
-Όταν φοβάσαι κάτι τότε είσαι σίγουρος.
-Ζουν ακόμα όμως.
-Και;
-Είναι εδώ.
-Στην δικιά τους κόλαση.
-Κι εμείς;
-Στην δικιά μας.
-Είναι ακίνδυνοι τώρα πια.
-Γιατί είμαστε γνώστες.
-Όχι γιατί εγώ κι εσύ δεν είμαστε ίδιοι, γιατί τους λαθραίους αναβάτες τους σπαν τα κόκαλα οι αέρες. Δεν έμαθαν να χαρτογραφούν.
-Τι να απόγιναν εκείνοι οι τρομαγμένοι άνθρωποι άραγε;
-Έχουν κρυφτεί κάτω από εκείνα τα άδεια καπέλα, μες την σπαρακτική δειλία τους ονομάζουν τους τόπους.
-Χαρτογραφούν;
-Βαπτίζουν με κάτι από το νόημα της θλίψεως τους τα δεδομένα.
-(γελώντας) Μα αυτό λοιπόν είναι απασχόληση…
-Ναι, το να ορίζεις κάτι που έχει οριστεί και από παλιά.
-Είναι βέβαιο πως πρόκειται για κενούς ή και κοινούς ανθρώπους.
-Τα κενά για τους κενούς.
-Τα κενά για τους αδηφάγους
...Συνεχίζετε...
[Το ποίημα λείπει, να με συχωράτε μα δεν μπορώ να εισβάλω σε ιδιωτικές ζωές, δεν τους άρεσε. Και πάλι συγνώμη!]
Ο δρόμος που θόλωνε ήταν μακρύς
Μα δεν τρόμαζε.
Η του ομοιόμορφου σύμπαντος την ζάλη.
Τι υπέροχο κενό !
