Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

ότι μας πόνεσε.

Μα είδες;
Είδες που ότι μας πόνεσε τελικά δεν ήταν για τα μέτρα μας;

Δεν χρωστά η αγάπη τίποτα.
Τίποτα για όσα έδωσες, τίποτα για όσα πήρες.
Τίποτα για όσα έδωσα, τίποτα για όσα πήρα.
Αυτή είναι η αγάπη των τρομαγμένων.

Σαν κι εκείνες τις κουβέντες:

''Φάε να μεγαλώσεις.''

Δεν γίνεται έτσι η αγάπη.
Η αγάπη του ανταλλάγματος, της ανάγκης
είναι η βορά τον θηρίων.

Μα είδες;
Είδες που ότι μας πόνεσε τελικά μας έζησε;

Παρατήρησες ποτέ κανέναν να σηκώνετε από ευτυχία και να αγαπά;
Να ιχνηλατεί;

Με πόνο γίνεται κι η αγάπη, κι η κάθε τέχνη.
Ότι μας πόνεσε, είναι αυτό που θα πέταγα τελευταίο.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

το βράδυ έσβησε.

Με λόγια που ήταν φόβος έλεγε:

''Ξέρω το μυστικό της κάθε σάρκας, αρκεί να απαρνηθείς το γίγνεσθαι.''

Κάθε πρωινό γυρνούσε ετερόφωτος και το βράδυ έσβησε.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

ότι φυλλοβόλο.


Άνοιξη σημαίνει να αφήνεις
τα παραθυρόφυλλα από βραδύς ανοιχτά.
να βγαίνεις στο μπαλκόνι χωρίς παλτό.
να μπορείς να πίνεις κρύο τον καφέ.
να βλέπεις ότι φυλλοβόλο να ανθίζει.

Τα παιδιά να βγάζουν στο φως τα γόνατα.
Οι γυναίκες να φοράνε αέρινα φουστάνια
και οι άντρες ανοιχτόχρωμα πουκάμισα.

Άνοιξη σημαίνει πως οι γάτες
δεν κοιμούνται πια στα πόδια σου.
πως νωρίς ξημερώνει και αργά νυχτώνει.
πως το βάζο στο σαλόνι είναι γεμάτο.

Και μία μνήμη
που κανένα νερό λήθης δεν μπορεί να σβήσει.
Ένα τασάκι που καπνίζει.
Ζαρωμένες οι στάχτες
από αφηρημάδα.

Και αδιόρθωτος
με τα ίδια πάνινα παπούτσια...

...ψάχνεις μονάχα με το μάτι σου χελιδόνι,
τον Μάρτη σου να αφήσεις στα χέρια των δέντρων.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

παρυφή χρώματος.

Ανομβρία
Λίγο χρόνο απ' το χρόνο
Κάτι
από τα λάθη

Από γωνία σε γωνία
Κάθε πιθαμή νου
Που δεν σου ανήκει
Που αντιστέκεται

Κάτι
που αναπνέει βαριά
Δανεικά

Λίγο
χρόνο από το χρόνο
που δεν εγγράφεται

Κάθε παρυφή χρώματος
και οι τοίχοι μας θα πέφταν