Σάββατο 22 Μαΐου 2010

η φθορά θάλασσα.

I.

Πεθαμένη η θάλασσα
η φθορά
στα χέρια μένει.




II.

Τα μάτια

τι βαστούν από όσα περνάνε;





III.

Ο άνθρωπος που πράττει
έχει ένα αξιόπιστο παρελθόν και ένα άλλοθι
για την απραγία του μέλλοντος.

Μπορεί να πεθάνει στο σταυρό.




IV.

Τα σπίτια δεν έχουν μνήμες.
Οι άνθρωποι τις φτιάξαν σε αυτά.

Το δωμάτιό μου έχει τη θέα μιας ατέρμονης θάλασσας.



V.

Η άμμος κάνει χίμαιρες και χαίτες τα πρόσωπα των παραθεριστών

Ύστερα στον αποσπερίτη που μένει μόνη
μερεύει και τα ψάρια ανεβαίνουν στην επιφάνεια

Τα σκαθάρια οστράκων μετακινούν τα βότσαλα,
μια νέα παραλία θα υπάρχει το ξημέρωμα




VI.

Εκείνη έβρεχε τα πόδια της...
Η απανεμιά την απανθράκωσε.




VII.

Αγαπώ την θάλασσα.
Γιατί δεν μπορώ να την καταλάβω.

Τι βαστούν τα μάτια από όσα περνάνε;

Τα πάντα τελικά.



Σάββατο 8 Μαΐου 2010

δεν γέρνουν με φως.


το στεφάνι Μαγιού
γίνηκε χάρτινο το σπίτι
ξεράθηκε


μένω ακόμη εδώ
κάτω από τα νύχια
στις γωνιές που δεν γέρνουν με φως


φως σέρνουν μόνο τα φιλμ
καίγονται


υπάρχουν και άδεια ποτήρια
ρίχνουν μέσα σε αυτά οι άνθρωποι τις μασέλες
για να κοιμηθούν
καμιά φορά ρίχνουν και τις γλώσσες
τότε ονειρεύονται


το στεφάνι Μαγιού
χάρτινο ή ξερό
τίποτα πιο αληθινό
απ' ότι αυτό

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

κάθε τίμημα.


Εκείνος που χάνει
κρατάει κάθε τίμημα της ήττας του.


Η πόρτα στο τέλος του διακόσμου ανοίγει...

Ό,τι στατικό μεταβάλλεται.


Εκείνος που ερωτεύεται
αφιόνι ρίχνει σε κάθε πληγή του.

Η βροχή είναι αναγκαία,
άνευ γοήτρου...