Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

μόνο ένα δέντρο και ένα σκυλί.

ξέρω, ξέρω έπεσες από το δέντρο.
τέτοιο κλάμα..
σκούπισε το μάτια σου απ΄τα μανίκια
μην ρουφάς έτσι τις μύξες σου.


Ναι πράγματι τα δέντρα πέφτουν σαν ιτιές γερμένες.
Ναι όλα, στο δικό μου ποίημα όλα πέφτουν σαν ιτιές γερμένες.
Τόσο μελαγχολικά και θλιβερά συνάμα.


Είδες, στέγνωσαν τα μάτια
τόσο κλάμα...

μα κι εσύ μοιάζεις σαν ιτιά γερμένη...
ναι στο ποίημα μου, μοιάζεις με ιτιά.

κι εγώ;
με ρωτάς τώρα;
εγώ μάλλον είμαι ο σκύλος του Διογένη
γι αυτό κοιμάμαι πάντα τόσο αδιάφορα.

κι άνθρωποι;

μα δεν υπάρχουν στο ποίημα μου άνθρωποι
μόνο ένα δέντρο και ένα σκυλί
και κάθε μέρα ονειρεύονται πως πέφτουν τα δέντρα
και την επομένη πέφτουν.

τόσο απλά
τόσο θλιβερά
τόσο μελοδραματικά

σαν ταινία με ευτυχισμένο τέλος.
κάπως έτσι ονειρεύονται.