Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

τον ίδιο ουρανό.



Ίσως και να ονειρευτήκαμε τον ίδιο ουρανό.

σταγόνες βροχής...

Σύγνεφα που χαμηλώνουν και μπαίνουν στο σπίτι..

Γεμίζοντας με γέλια το στόμα με χαρά τα μάτια.
Πως βρεθήκαμε σε αυτή την πολιτεία;
πως τραγουδάς με κλειστά μάτια την άνοιξη.

Ξεκίνησε να φυσά...

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

οι ραφές.

Έτη φωτός
θα ζούσα ακολουθώντας το τρένο
με το θεριό
με τον άνεμο
που θα μας όριζαν
τις κόψεις
τις άκρες των δακτύλων μου
των χειλιών μου
και της μοναξιάς μου.

Έφτασα σε μια παραλία
χωρίς να ξέρω αν κάποτε αγάπησα
έφτασα με λιωμένα τα πόδια
με λιωμένα τα παπούτσια.
Δε ξέρω αν παιδί ή τέρας ήμουν..

Άναψα τσιγάρο στα μάτια μου
ένα σύννεφο θα έφερνε ένα κύμα
ένα κύμα όλη τη θάλασσα μέσα μου
για να σπάσουν οι ραφές μου
για να ανοίξουν...
δεν θα έλεγα για μένα
δεν θα έλεγα πια για τον κόσμο
δεν θα έλεγα για το θάνατο και για τη γένεση
δεν θα έλεγα τίποτα
ούτε καν που θα μίλαγα.
Τίποτα ανθρώπινο.

Θα έψαχνα
με τα χέρια μου στην άμμο
με τα μάτια τον ορίζοντα
τα έτη φωτός
και κείνο το θεριό
που σα πέρασε σα σμήνη πουλιών
όλα ντύθηκαν απόγεμα.

Έτη φωτός
θα ζούσα ακολουθώντας το τρένο...