Η φυγή μου είναι η σκέψη...
Σκέφτομαι λοιπόν...
ότι μια μέρα θα γίνουμε όλοι αυτό που μισούμε.
Θα χάσουμε τα όνειρά μας.
Θα ξεχάσουμε τους εφηβικούς μας προβληματισμούς
Θα γίνουμε μάζα για να επιβιώσουμε στην βιοπάλη
Θα γίνουμε μικροαστοί, ανθρωπάκια με γραβάτες και κουστούμια
Και θα διαβάζουμε καθημερινά ‘’καθημερινή’’.
Θα κάνουμε το σταυρό μας και θα τρέχουμε στις εκκλησιές.
Θα ξεκρεμάσουμε την εικόνα του Τσε πάνω από τα κρεβάτια μας
και θα βάλουμε σταυρούς, Χριστούς και Παναγίες.
Θα διαβάζουμε διαθήκες και θα μετράμε κομποσκοίνια.
Θα χάσουμε το αίμα μας, τον εαυτό μας και θα κάνουμε
‘’επαναστάσεις’’ ζητώντας πίσω αυτά που χαρίσαμε.
Και σου μιλάω σαν αδερφός, όχι σαν φίλος
έτσι λέω στον εαυτό μου...
Δεν θα σκεφτόμαστε ποτέ πια αυτά που σκεφτόμασταν
Τότε για όταν μεγαλώσουμε.
Δεν θα καπνίζουμε με τον τρόπο τον οποίο θέλαμε.
Δεν θα τραγουδάμε όπως θέλαμε.
Δεν θα γράφουμε όπως θέλαμε.
Κι ούτε θα ονειρευόμαστε όπως θέλαμε...
Δεν θα φοράμε αυτά που τότε θέλαμε
Δεν θα ονειρευόμαστε αυτά που τότε θέλαμε.
Μόνο θα υποκρινόμαστε πως είμαστε καλά.
Γιατί ο κάθε βολεμένος είναι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!
Θα υποκρινόμαστε ότι ξεχάσαμε
Απλά θα υποκρινόμαστε.
Θα λέμε πως είμαστε ελεύθεροι
Αλλά στην ουσία των πραγμάτων
Η υποκειμενικότητα της ελευθερίας
Είναι ανάλογη...
Και εμείς θα ‘χουμε ξεφύγει
Από την μπαλάντζα της ελευθερίας...
Θα ‘μαστε : ‘’Κίτρινοι άνθρωποι μες τους κίτρινους ανθρώπους’’*
Και θα υποκρινόμαστε με μια ψεύτικη ελευθερία
Πως κατέχουμε την ουσία της Ευτυχίας.
-5 Νοέμβρη 2007-
-Αλόννησος-
* Χαρακτηρισμός από ποίημα της Κατερίνας Γώγου
