Ξέρεις νομίζω πως δεν μεγαλώσαμε,

ίσως να ωριμάσαμε μα δεν θελήσαμε να μεγαλώσουμε. Μπορεί φέτος να μην φτιάχνουμε δεντρόσπιτα και μπορεί να μην κάνουμε τις εκδρομές που κάναμε μα δεν μεγαλώσαμε. Δεν μεγαλώσαμε.
Οι υποχρεώσεις της τελευταίας τάξης.

Νοσταλγώ τότε που ξεκινούσαμε νωρίς μέρα και γυρνούσαμε νύχτα παίρναμε τους δρόμους, ούτε που ξέραμε που παγαίναμε. Κανένα καφέ, τσιγάρα και τις φωτογραφικές.
Κάθομαι τώρα και σκέπτομαι. Αλήθεια πια μνήμη να περιγράψω. Τι από όλα;

Τι κουβέντες κάναμε; Αναλύσεις...Όνειρα...Γέλια...
Πόσες φωτογραφίες να δεις, κενές, άηχες. Έχουν μείνει τα πάντα στα μυαλά μας.
Στις καρδιές μας.

Το καλοκαίρι. Θα είχε κουραστεί εκείνος ο στύλος να φωτίζει τις παρτιτούρες μας.


Νοσταλγώ όλες τις στιγμές και προσπαθώ να θυμάμαι όλα. Μα και πάλι ξεχνώ και όλο κάτι λείπει.
Τέτοιο καιρό του χρόνου -έτσι συνήθιζα πάντα να σου λέω κι όλο έπεφτα έξω- θα ‘μαστε κάπου αλλού.

Κυλάει ο χρόνος...