Η καλοκαιρινή βροχή δεν ήταν μακριά.
Μάζεψα τα χαρτόκουτα από την βεράντα. Όλο το σπίτι είναι γεμάτο κουτιά. Αναδύουν εκείνη την μυρωδιά. Χωρίς λόγο την σιχαίνομαι.
Η βροχή ξεκίνησε. Αέρας. Δυνατή ψιχάλα. Ξέπλυνε τα πάντα. Το πυρωμένο έδαφος σήκωσε την ζέστη του. Εκείνη η όμορφη μυρωδιά.
Κι ο ήλιος με τα νέα σύννεφα...
3 σχόλια:
Έχεις τους λόγους σου να τη σιχαίνεσαι..
Να μην ξεχνάς ποτέ πως "ύστερα από την καταιγίδα βγαίνει πάντα ο ήλιος!"
...αυτός που αναγεννά τις κατεστραμμένες κοιλάδες των ονείρων μας
Υπέροχος. Πρώτη φορά στο χώρο σου...χαίρομαι που σε ανακαλύπτω. Είδα και μια μικρή όμορφη αφιέρωση στο Νικόλα Άσιμο. Αξιολάτρευτο...
Την καλησπέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου