Η φυγή μου είναι η σκέψη...
Σκέφτομαι λοιπόν...
ότι μια μέρα θα γίνουμε όλοι αυτό που μισούμε.
Θα χάσουμε τα όνειρά μας.
Θα ξεχάσουμε τους εφηβικούς μας προβληματισμούς
Θα γίνουμε μάζα για να επιβιώσουμε στην βιοπάλη
Θα γίνουμε μικροαστοί, ανθρωπάκια με γραβάτες και κουστούμια
Και θα διαβάζουμε καθημερινά ‘’καθημερινή’’.
Θα κάνουμε το σταυρό μας και θα τρέχουμε στις εκκλησιές.
Θα ξεκρεμάσουμε την εικόνα του Τσε πάνω από τα κρεβάτια μας
και θα βάλουμε σταυρούς, Χριστούς και Παναγίες.
Θα διαβάζουμε διαθήκες και θα μετράμε κομποσκοίνια.
Θα χάσουμε το αίμα μας, τον εαυτό μας και θα κάνουμε
‘’επαναστάσεις’’ ζητώντας πίσω αυτά που χαρίσαμε.
Και σου μιλάω σαν αδερφός, όχι σαν φίλος
έτσι λέω στον εαυτό μου...
Δεν θα σκεφτόμαστε ποτέ πια αυτά που σκεφτόμασταν
Τότε για όταν μεγαλώσουμε.
Δεν θα καπνίζουμε με τον τρόπο τον οποίο θέλαμε.
Δεν θα τραγουδάμε όπως θέλαμε.
Δεν θα γράφουμε όπως θέλαμε.
Κι ούτε θα ονειρευόμαστε όπως θέλαμε...
Δεν θα φοράμε αυτά που τότε θέλαμε
Δεν θα ονειρευόμαστε αυτά που τότε θέλαμε.
Μόνο θα υποκρινόμαστε πως είμαστε καλά.
Γιατί ο κάθε βολεμένος είναι ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!
Θα υποκρινόμαστε ότι ξεχάσαμε
Απλά θα υποκρινόμαστε.
Θα λέμε πως είμαστε ελεύθεροι
Αλλά στην ουσία των πραγμάτων
Η υποκειμενικότητα της ελευθερίας
Είναι ανάλογη...
Και εμείς θα ‘χουμε ξεφύγει
Από την μπαλάντζα της ελευθερίας...
Θα ‘μαστε : ‘’Κίτρινοι άνθρωποι μες τους κίτρινους ανθρώπους’’*
Και θα υποκρινόμαστε με μια ψεύτικη ελευθερία
Πως κατέχουμε την ουσία της Ευτυχίας.
-5 Νοέμβρη 2007-
-Αλόννησος-
* Χαρακτηρισμός από ποίημα της Κατερίνας Γώγου
3 σχόλια:
Έτσι είναι η ζωή...
Νέοι είμαστε πιο επαναστάτες, πιο ανήσυχοι, πιο ρομαντικοί. Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Και είναι ωραίο αυτό. Πολύ ωραίο. (Αν και πολύ λίγοι επαναστάτες νέοι υπάρχουν σήμερα. Γνωρίζω μόνο αυτούς που γυρίζουν τα κλαπ, πίνουν και καπνίζουν)
Όσο όμως μεγαλώνουμε, αυτή η επαναστατικότητα εξατμίζονται. "Βάζουμε μυαλό" και γινόμαστε ακόμα ένας κρίκος στην αλυσίδα του συστήματος...
Δεν θέλω να καταντήσω έτσι. Με φαντάζομαι 40χρονών να ρίχνω ακόμη αυγά στη αμερικανική πρεσβεία...
Κάποτε είχα γράψει και ένα ποίημα αλλά έμεινε ατελείωτο.΄'Ισως ήρθε ο καιρός να τελείωσει.
As ginoume 40 kias kratisoume ba8eia mesa mas tin ousia tis efibias...
δεν χανεις μονο την επαναστατικοτητα σου,χανεις την ψυχη σου,χανεις αυτο που καποτε ειχες δημιουργησει,ενα δωρο απο σενα για σενα!αυτο δεν πρεπει να χασουμε τελικα,δηλαδη ας φτασουμε 40 κ ας μην πεταμε αυγα στην αμερικανικη πρεσβεια αλλα να μπορουμε τουλαχιστον να μεινουμε σταθεροι στις αποψεις μας υποστηριζοντας ακομη κ τοτε ο,τι υποστηριζουμε τωρα!αυτο νομιζω οτι εχει πιο πολυ σημασια :)
[προσωπικα,με φανταζομαι 40 χρονων να περναω στους νεοτερους τις βασικες αρχες για να δημιουργησουν αυτοι αυτο που ισως να μην εχουμε καταφερει εμεις,μια ελευθερη κοινωνια :)
κατι φορες οι υποχρεωσεις σε αφηνουν πισω απο το ονειρο σου αλλα σιγουρα αφηνοντας ενα ονειρο καταπιανεσαι απο ενα αλλο εξισου καλο,οχι παντα αλλα τις περισσοτερες φορες,αρα αξιζει να ζεις τα παντα τελικα ;)]
Δημοσίευση σχολίου