Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

της δειλίας του στερνού χρώματος.


Με εικόνες από την αναπαράσταση,
της δειλίας του στερνού χρώματος.

Να μην καταπατηθούν τα όρια της ζωής.
Να ζήσουν στα κελία τους οι άνθρωποι.

Κι εμείς καμένα βεγγαλικά.

13 Οκτώβρη 2008
Αλόννησος

6 σχόλια:

Morpheus είπε...

Τουλάχιστον τα καμένα βεγγαλικά κάποτε άναψαν, κάποτε έλαμψαν, κάποτε άστραψαν στον ουρανό και τον πότισαν μαγεία... Δεν δείλιασαν να ζήσουν πέρα απ' τα όρια ούτε να ανοίξουν την πόρτα του λευκού κελιού...
(μου άρεσε...)

Γιώργος Π. είπε...

Το ποίημα είναι ειρωνικό. Είναι εκείνη η επιδιωκόμενη στιγμιαία λάμψη του βεγγαλικού σαν κι αυτή του σπίρτου που μόλις καεί χάνει την χρηστική αξία;
Είναι τα κελιά για τους ανθρώπους ; Κι αν μπορούσε εκείνη λάμψη να ‘ταν αιώνια, ποιος ο σκοπός της; Δώρο άδωρο λοιπόν, όλα τιμούνται στην προσφερόμενη θυσία. Κι ας μην πιάσει τόπο...για την ανάπαυση της ψυχής.

kioy είπε...

Είναι τα κελιά για τους ανθρώπους;
Νομίζω τις απαντήσεις τις δίνουμε κάθε μέρα...
Μαστο σύνολο μας διαλέγουμε μια "φυλακή" να μας κανακεύει φοβούμενοι να φτιάξουμε τον κόσμο με ταδικάμας χέρια...

Πολύ χάρηκα που σε βρήκα, ελπίζω να τα λέμε συχνα!

Γιώργος Π. είπε...

Καλωσόρισες λοιπόν στην κοιλάδα… :)

Αγγελίνα είπε...

κελιά που φτιάχνουμε μόνοι μας.
πολλά τίποτα μαζευτήκαμε σ' αυτόν τον πλανήτη...

Γιώργος Π. είπε...

Είναι του καθενός κριτήριο το τίποτα, γεννηθήκαμε από το τίποτα και στο τίποτα καταλήγουμε…Μέσα στο κεφάλι μας.