Δεν ξέρω πως βρέθηκες εδώ. Τώρα κάτω από την καρέκλα, πλάγια αφημένο το σώμα σου, σε εκείνη την πλαστική κίτρινη σακούλα.
Και τα μάτια σου ακίνητα, δεν κλίνουν.
Πάνω σου κολλημένες μύγες, πετάνε, επιστρέφουν.
Και εκείνη η ψιλή μυρουδιά αποσύνθεσης, δεν απώθησε το βλέμμα μου.
Κοίταξα ώρα. Πείστηκα.
Δεν χρειάστηκε να βρω δύναμη για να σε πιάσω, να σε πετάξω μέχρι να σαπίσεις.
Σε έσυρα από την σακούλα μέχρι τα σκαλιά, έπεσες με την βοήθειά μου στην άλλη κίτρινη σακούλα.
Ακινητοποιήθηκα. Σε κοίταξα, είδα πως δεν ανασαίνεις. Μοναχά τα σταματημένα σου πνευμονία, από τον κοκαλιάρικο θώρα.
Είχες από ώρα πεθάνει.
Δίπλα στον παραγεμισμένο κάδο με τις σακούλες.
Η κίτρινη δική σου με το γκρι.
Πάνω σου κολλημένες μύγες, πετάνε, επιστρέφουν.
Η φωτογραφία παρμένη κάπου από το ίντερνετ.
Και τα μάτια σου ακίνητα, δεν κλίνουν.
Πάνω σου κολλημένες μύγες, πετάνε, επιστρέφουν.
Και εκείνη η ψιλή μυρουδιά αποσύνθεσης, δεν απώθησε το βλέμμα μου.
Κοίταξα ώρα. Πείστηκα.
Δεν χρειάστηκε να βρω δύναμη για να σε πιάσω, να σε πετάξω μέχρι να σαπίσεις.
Σε έσυρα από την σακούλα μέχρι τα σκαλιά, έπεσες με την βοήθειά μου στην άλλη κίτρινη σακούλα.
Ακινητοποιήθηκα. Σε κοίταξα, είδα πως δεν ανασαίνεις. Μοναχά τα σταματημένα σου πνευμονία, από τον κοκαλιάρικο θώρα.
Είχες από ώρα πεθάνει.
Δίπλα στον παραγεμισμένο κάδο με τις σακούλες.
Η κίτρινη δική σου με το γκρι.
Πάνω σου κολλημένες μύγες, πετάνε, επιστρέφουν.
Η φωτογραφία παρμένη κάπου από το ίντερνετ.
3 σχόλια:
Αγαπητέ γιωργάκη... Επειδή με το τελευταίο σου κομ δεν έβγαλα άκρη, θα συνεχίσω εδώ... να σε ρωτήσω κάτι... απορία τώρα... για τι είδους πτώμα μιλάμε??? να ανησυχήσω????
Μην ανησυχείς, άλλωστε είναι ένα άψυχο σώμα γατιού.
Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω. Το παρατηρούσα εδώ και μια βδομάδα, ήταν αδέσποτο και μαζευόταν που και που στην αυλή μου. Ήταν κοκαλιάρικο, μια φορά το πλησίασα και το άγγιξα ήταν τόσο αηδιαστική η υφή της λεπτής σάρκας πάνω στα κόκαλα.
Ξέρεις μπορεί να είναι και ανόητο, αλλα με ενόχλησε που χάθηκε, ήταν πάντα πεινασμένο και δεν νιαούριζε. Σιωπηλό σαν να μην ήθελε την λύπηση.
Και να ξέρεις δεν με θεωρώ φιλόζωο.
Δεν ξέρω τι πραγματικά με ευαισθητοποίησε να γράψω κάτι γι αυτό.
Ίσως το παγωμένο βλέμμα του θανάτου, το πώς είχε γύρει στοργικά σα να αποκοιμήθηκε… Δεν ξέρω, ίσως και να τα παίρνω όλα πολύ σοβαρά.
Καλησπέρα...
Το πρόβλημα με τον θάνατο είναι πως δεν ξέρουμε πότε ακριβώς κλείνει το ραντεβού μας...
Μπορεί να τον διαπιστώνουμε στην παύση απ' τα πνευμόνια, αλλά ίσως έχει προέλθει πολύ πολύ πιο πριν...
Δημοσίευση σχολίου