Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Θάλασσα.

Ίσως είναι η θάλασσα, οι έρημοι δρόμοι, το σχολείο, τα δειλινά. Μπορεί και η συνήθεια, η βροχή. Η διαφορετική ομορφιά. Ίσως και η ασχήμια.


Άναψα το τσιγάρο με δυσκολία.

Κάτω από τις ψηλές κολώνες το κίτρινο υπνωτισμένο φως διαγράφει τους δρόμους.

Εκεί ψηλά. Και κάτω ο έρημος δρόμος. Το λιμάνι. Τα φώτα από τα σπίτια.

Η θάλασσα. Η θλίψη της νύχτας. Ο αέρας που ταξίδευε το καπνό από τις σόμπες.

Η θάλασσα. Η οργισμένη, μέσα σε ένα κύκλο θυμού σπάει στους βράχους. Τα τελευταία αμάξια περιγράφονται θολά από τον αέρα κάτω στο λιμάνι.

Εδώ ψηλά μόνο φώτα από κολόνες, κίτρινο να τρεμοπαίζει τους δρόμους που γλιστράν από υγρασία. Η θάλασσα.


Τέτοιο καιρό του χρόνου θα απουσιάζω. Θα απουσιάζω γενικός όχι μόνο τέτοιο καιρό από το νησί. Τέτοιο καιρό θα ‘με κάπου αλλού.

Μπορεί να ‘με σε ένα μέρος με τεράστιους δρόμους, αχανείς ανθρώπους, φωταγωγημένα λημέρια και στεγνούς δρόμους.

Η πάλι σε κάποιο κρύο δωμάτιο κάποιας άλλης πολιτείας. Με τα σκουριασμένα όνειρα χρήσης των πρώην ενοικιαστών. Με παραθυρόφυλλα αλουμινένια που θα κρατάνε τον θόρυβο της άρρωστης φύσεις μακριά. Και τα παράθυρα να ανοίγουν μόνο για οάσεις γρι τσιμέντου με μουγκές καλημέρες


Ο κόκκινος φάρος ανάβει. Θα ανάψει σε οκτώ δευτερόλεπτα ο απέναντι πράσινος.

Ύστερα πάλι ο κόκκινος έπειτα ο πράσινος και ξανά ο κόκκινος με καθυστέρηση δυο δευτερολέπτων.

Επτά χρόνια. Κοντά στα οκτώ. Έμαθα πλέων την χρονική διάρκεια, την σειρά.

Πόσα απογεύματα στο μπλε σάπιο παγκάκι πέρναγα; Θάλασσα.

Ήταν εκείνα το χρόνια που έκρυβα τα τσιγάρα μου στον πάτο της τσάντας και μάσαγα εκείνες τις τσίχλες με άρωμα κανέλα. Το σιχάθηκα εκείνο το άρωμα.


Η μνήμη. Η μνήμη αυτό που μας αφήνουν οι στιγμές. Τα χρόνια. Η μνήμη είναι τα πάντα για μένα. Το μεγαλύτερο βασανιστήριο και η μεγαλύτερη ευτυχία.

Να λες θυμάσαι τότε…;

Κι ύστερα μετά από χρόνια να ξανά λες θυμάσαι τότε…;

Είναι αυτή που συνδέει το τώρα με το πριν. Ο χρόνος χωρίς την μνήμη δεν θα ήταν τίποτα


Η διαφορετική ομορφιά. Ίσως και η ασχήμια. Μπορεί να μου λείψουνε. Βλέπεις δεν είμαι από τους ανθρώπους με την επιλεκτική μνήμη.

Η θάλασσα, τα παιδικά μου χρόνια, η εφηβεία μου που θα μείνουν πίσω ως σημάδι νεότητας. Να με κάνουν να εκτιμήσω το τότε κομμάτι της ζωής μου. Την παραμελημένη και πανέμορφη Αλόννησο, τον τόπο χωρίς τους ανθρώπους της.

Την νοοτροπία τους που μίσησα και δεν θα αλλάξει ποτέ.


Ο κόκκινος φάρος ανάβει. Θα ανάψει σε οκτώ δευτερόλεπτα ο απέναντι πράσινος.

Ύστερα πάλι ο κόκκινος έπειτα ο πράσινος και ξανά ο κόκκινος. Ο δρόμος τους και αυτοί που καταπίνονται μες στα κύματα.

Ίσα-ίσα που πρόλαβε να τελειώσει το τσιγάρο μου.





21 Ιανουαρίου 2009

Αλόννησος

8 σχόλια:

Daria είπε...

Νάσαι κι εσύ να μιλάς για το χρόνο. Και τη θάλασσα. Και τις στιγμές που μένουν στη μνήμη και είναι τόσο λίγες μέσα στη θάλασσα αυτών που χάνονται. Μόνο που εσύ τα γράφεις στην αρχή του δρόμου. Τηρείται το ισοζύγιο της ζωής.
Καλημέρα μικρέ George που γράφεις σαν μεγάλος. Του χρόνου θα είσαι αλλού και θα γράφεις για άλλες εικόνες. Κράτα όσες παραπάνω μπορείς. Όλες καλές είναι.
Ο λόγος σου είναι σαν φωτογραφία. Τη βλέπω την Αλόννησο κι ας μην έχω έρθει ποτέ (πως μου ξέφυγε αυτό το νησί, απορώ)
Νάσαι καλά.

ΑΛΙΚΗ είπε...

Μία εικόνα μπροστά μου. Δίπλα στα κύματα να αντιπαραθέτεις εκείνα της σκέψης σου μ'εκείνα της θάλασσας. Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να νικήσει... μια ανταλλαγή...

Του χρόνου ίσως αρχίσεις να μαθαίνεις και τη συχνότητα των χτύπων του ρολογιού εδώ στο φρούριο. (για να μην ξεχνιόμαστε)

Γιώργος Π. είπε...

@Κάποιες φορές όταν χτυπάει το κουδούνι για μέσα στο διάλειμμα λέω στον εαυτό μου ,κράτα το συναίσθημα της στιγμής, δες τα παιδιά. Είναι η τελευταία χρονιά. Σίγουρα του χρόνου θα σου λείψουν. Θα σου λείψουν όλα. Τα πρωινά που τρέχω να προλάβω. Οι στιγμές βαρεμάρας. Οι όμορφες στιγμές, οι συμμαθητές μου, τα πάντα. Θα ‘με κάπου αλλού. Άλλοι άνθρωποι, άλλοι χώροι, άλλες εικόνες, άλλα συναισθήματα, άλλη ηλικία.
Είναι αυτό που λέω. Θυμάσαι τότε…;

‘’Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη,
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.’’

Κική Δημουλά από το ποίημα ‘’ Ο πληθυντικός αριθμός’’

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ο χρόνος μία περίεργη αίσθηση.
Daria το καλοκαίρι να έρθετε, θα σας αρέσει πολλή.

Και πάλι σε ευχαριστώ και να είσαι πάντα καλά.

@Ίσως και να νικήσει η θάλασσα, ίσως να είναι και ανταλλαγή.
Αλίκη του χρόνου θα είναι κάτι διαφορετικό. Ο χτύπος είναι άλλος από ένα βουβό τοπίο και δυο σήμαντρα που αναβοσβήνουν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Το ρολόι είναι τυποποιημένο. Τρεις χιλιάδες εξακόσια δευτερόλεπτα και μετά ο χτύπος. Έχει όμως κι αυτό την δικιά του μαγεία.
Να σε καλά…

Αγγελίνα είπε...

εύχομαι μόνο να μην αλλάξεις, να μην ξεθωριάσει η μαγεία σου...
καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως τα όμορφα τοπία της καθημερινότητάς σου και η ηρεμία είναι που ομορφαίνουν και την ψυχή σου.
ίσως πάλι να βρεις ομορφιά διαφορετική, σε άλλους τόπους και σε ανθρώπους, ίσως... δεν ξέρω... το εύχομαι

Άνεμος είπε...

Πολύ ωραία η περιγραφή σου γιώργο! Μπράβο. Είχα χάσει το blog σου αλλά τώρα (μέσω της αλίκης καταλάθος) σε ξαναβρήκα.

Συνέχισε έτσι, ωραία...

Γιώργος Π. είπε...

@Αγγελίνα κι εγώ το εύχομαι. Άλλωστε η μαγεία μας χάνετε και κάποιες φορές γυρίζει κάπου τριγύρω η φεύγει για πάντα. Θεωρώ αν κάποτε μετα από χρόνια βρω έναν γνωστό μου από το τώρα μου και μετά από κουβέντα μου πει πως τόσα χρόνια δεν άλλαξα και μιλάω πνευματικά ασχέτως προς το καλό ή προς το κακό, πιστεύω πως δεν έχεις κάνει τίποτα. Πιστεύω στις αλλαγές. Αν και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν σε αποκλίνοντες τάσεις άλλα μόνο τροποποιούνται.
Εύχομαι να ανακαλύψω την καινούρια μαγεία που σου δανείζει ένας τόπος, οι άνθρωποι ή και ο χρόνος.

@Άνεμε ήρθες και προς την κοιλάδα…χαίρομαι που επέστρεψες. Σε ευχαριστώ πολλή για τα όμορφα λόγια σου. Να σε καλά. Θα τα πούμε φίλε μου…

myrto είπε...

Απλά εκπληκτικό!!!!Μη σταματήσεις να γράφεις...Όσες παραστάσεις κι αν αλλάξεις όσες μνήμες κι αν ξεχάσεις...

Γιώργος Π. είπε...

Βρε Μυρτώ μου έλειψαν τα ποιήματά σου τόσο καιρό...
Δεν ξέρω αν θα σταματούσα ποτέ να γράφω... Νομίζω πως με ζει.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Αλλα ούτε κι εσύ να σταματήσεις να γράφεις.
Να σε καλά.