τα νέα σύννεφα...

Μαζεύτηκαν μαύρα σύννεφα κι η θάλασσα έγινε εκείνο το χρώμα της μελανιάς. Υπήρχε ήλιος αλλιώτικος όμως. Τα τζιτζίκια τρόμαζαν ίσως και έπαψαν.
Η καλοκαιρινή βροχή δεν ήταν μακριά.
Μάζεψα τα χαρτόκουτα από την βεράντα. Όλο το σπίτι είναι γεμάτο κουτιά. Αναδύουν εκείνη την μυρωδιά. Χωρίς λόγο την σιχαίνομαι.

Η βροχή ξεκίνησε. Αέρας. Δυνατή ψιχάλα. Ξέπλυνε τα πάντα. Το πυρωμένο έδαφος σήκωσε την ζέστη του. Εκείνη η όμορφη μυρωδιά.
Κι ο ήλιος με τα νέα σύννεφα...