με μαύρο κάδρο.

Ποιος άνθρωπος πέθανε πίσω από εκείνη τη κουρτίνα;
Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε στην αυλόπορτα.
Χωρίς μακιγιάζ μια γυναίκα ουρλιάζει.
Ακέφαλοι τραμπούκοι τρυγάνε της νύχτας τη σιωπή.

Ποιος άνθρωπος σκοτώθηκε από σφαίρα μέσα στο γυαλί;
Μια γριά χωρίς μάτια ψάχνει την έξοδο.
Τεράστιες αναμνήσεις που τις φύσηξε ο άνεμος.
Τραυματισμένα χρόνια που γίνανε εμμονές.

Ένας πίνακας ζωγραφικής με μαύρο κάδρο.
Δωμάτιο ξενοδοχείου και φωτιά.
Σκιές λικνίζονται στα φώτα.
Χωλαίνουν τα λεγόμενα.

Ποιος άνθρωπος σκορπίστηκε από φόβο πως αγάπησε;
Ποιος άνθρωπος σκορπίστηκε στο κέντρο μιας πόλης,
και πένθιμα κράζουν του ουρανού τα όρνια;

κόκκινη λαίλαπα χορεύει πάνω σου.

Πόσο απήχες από τον ήλιο...
και να που η φλόγα ανάβει το κρέας σου.
Πριν αγγίξεις καν τον πύρινο όγκο του.

Πως κατάφερνες να αλλάζεις το ύφος σου.
Κι η οπτική σου άλλαζε κι εκείνη.
Συνεχώς άλλαζες.
Έπειτα από εκείνη τη λοβοτόμηση,
τα συναισθήματα γίνανε ακόμα ποιο λέξεις.
Και λέξεις και απαιτήσεις και θέλω.
Κι ας πέρασε ολόκληρος Απρίλης.
Τα περσινά λουλούδια μαράθηκαν και δεν μυρίζουν.
Παλεύεις με τη μνήμη, με το χρόνο με τα πάντα.
Έχεις τα πάντα και δεν έχεις τίποτα.
Νομίζεις ακόμα -και το λες- ότι είσαι σε κάποια ταινία.
Τι όμορφα που τελειώνουν οι παλιές ταινίες.
Οι αμερικάνικες με τα ξένα γράμματα...
Οι ηθοποιοί έχουν γίνει σχεδόν αθάνατοι
και έχουν πραγματοποιήσει το νόημα της ζωής τους.


Κοίτα πως έχει ανάψει το σώμα σου...
κόκκινη λαίλαπα χορεύει πάνω σου.
Πριν καλά καλά προδώσει ο ένας τον άλλον.