η φθορά θάλασσα.

I.

Πεθαμένη η θάλασσα
η φθορά
στα χέρια μένει.




II.

Τα μάτια

τι βαστούν από όσα περνάνε;





III.

Ο άνθρωπος που πράττει
έχει ένα αξιόπιστο παρελθόν και ένα άλλοθι
για την απραγία του μέλλοντος.

Μπορεί να πεθάνει στο σταυρό.

IV.

Τα σπίτια δεν έχουν μνήμες.
Οι άνθρωποι τις φτιάξαν σε αυτά.

Το δωμάτιό μου έχει τη θέα μιας ατέρμονης θάλασσας.



V.

Η άμμος κάνει χίμαιρες και χαίτες τα πρόσωπα των παραθεριστών

Ύστερα στον αποσπερίτη που μένει μόνη
μερεύει και τα ψάρια ανεβαίνουν στην επιφάνεια

Τα σκαθάρια οστράκων μετακινούν τα βότσαλα,
μια νέα παραλία θα υπάρχει το ξημέρωμα




VI.

Εκείνη έβρεχε τα πόδια της...
Η απανεμιά την απανθράκωσε.




VII.

Αγαπώ την θάλασσα.
Γιατί δεν μπορώ να την καταλάβω.

Τι βαστούν τα μάτια από όσα περνάνε;

Τα πάντα τελικά.