Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008

Τα άδεια καπέλα

Νο3

-Και εκεί που πηγάζει η φωτιά τι έχει μου λες;

-Στάχτη, στάχτη που με την βροχή αν τυλιχθείς δεύτερο σώμα γίνετε.

-Άδειο καπέλο;

-Βλέπεις να φορώ κανένα καπέλο;

-Εσύ ξέρεις.

-Τα φανερά είναι αυτά που τρομάζουν.

-Διάφανα είναι πάντα τα καπέλα τους.

-Και έχουν και ακονισμένα νύχια.

-Πίστεψέ με όμως άχρηστα αυτή τη φορά.

-(γελώντας) Το δεύτερο σώμα ξέρω!



...Συνεχίζετε...

4 σχόλια:

Αγγελίνα είπε...

προτιμώ τις νυχιές απ' τη στάχτη...

Γιώργος Π. είπε...

Δεν ξέρω αν έχει σημασία, εξάλλου είναι μελλοθάνατοι, και για να εξακριβωθεί και ένα στοιχείο γι αυτούς, είναι δύο άνθρωποι μέσα σε μία σειρά όμοιων ανθρώπων που πάνε για εκτέλεση, για μια ψευδή σωρεία εγκλημάτων… Τι μπορείς να διαλέξεις μπρος τον θάνατο; Κουβεντιάζουν παθητικά, χωρίς να ουρλιάζουν και να τσιρίζουν, περιμένουν την άδικη καταδίκη υπομονετικά. Κι ούτε που τρομάζουν καθώς αδειάζουν οι άνθρωποι από μπροστά τους κι όλο πλησιάζουν. Δεν υπάρχει σε αυτή την ιστορία θύτης και θύμα. Είναι όλοι ένοχοι κι όλοι αθώοι.

(θα τα πούμε και μσν, ρε έχω πήξει στο διάβασμα)
Καληνύχτα!!!

Αγγελίνα είπε...

εδώ ρε συ έχω πήξει εγώ... πόσο μάλλον εσύ!

Άντε καλό κουράγιο!

Γιώργος Π. είπε...

Σε ευχαριστώ!!! Κι εσύ κουράγιο… Τα λέμε:)