Δίχως περίβλημα τώρα πια.
Με χάρτινα μαχαιριά.
Και περίστροφο η μοναξιά.
Μπορώ να νοσταλγώ, να παραδίνομε στην μνήμη.
Σε εκείνη την πορφυρή άνοιξη.
Ω! Μπορώ πια να αφήσω το σώμα μου.
Να κινήσω για άλλου τόπους.
Δίχως περίβλημα, δίχως κουτί.
Μπορώ να διανύσω τα πτώματα των παρεχομένων.
Με γυάλινο ψαλίδι.
Να έχω τη μνήμη, να έχω τι λήθη.
Τρέφοντας μέσα μου το τίποτα.
Το άβυσσο κομμάτι του κόσμου που μου ανήκει!
Ο κύκλος.
30 Σεπτέμβρη 2008
Αλόννησος
3 σχόλια:
κι έτσι πρέπει να πορευόμαστε. χωρίς περίβλημα. κι ας έρθουν όσες μαχαιριές. αντέχουμε. γιατί έτσι, παίρνουμε δύναμη για ένα βήμα ακόμη παραπέρα...
φιλιά βρόχινα...
:) Για να δούμε πόσο αντέχουμε σαν άνθρωποι, να δυναμώσουμε, να διαβούμε το δρόμο μας.
Αντέχουμε...
Με όνειρα και ελπίδες προχωράς...
Με λέξεις και σκέψεις μαγεύεις...
Δημοσίευση σχολίου