Έμειναν ξέμπαρκοι οι άνθρωποι,
σε χίλια πατημένα μοτίβα.
Κι εκείνη η ψυχρή ανείπωτη πείνα.
Θα τιμωρεί τους αιώνια κόλακες.
Που θα δοξάζονται ως αηδίας.
Και κανείς δεν θα τους σπλαχνιστεί.
Κανείς δεν θα τους σώσει.
Από τον εξαίρετο, αποζητημένο θάνατό τους.
Που τους ανήκει άλλωστε.
10 Οκτώβρη 2008
Αλόννησος
σε χίλια πατημένα μοτίβα.
Κι εκείνη η ψυχρή ανείπωτη πείνα.
Θα τιμωρεί τους αιώνια κόλακες.
Που θα δοξάζονται ως αηδίας.
Και κανείς δεν θα τους σπλαχνιστεί.
Κανείς δεν θα τους σώσει.
Από τον εξαίρετο, αποζητημένο θάνατό τους.
Που τους ανήκει άλλωστε.
10 Οκτώβρη 2008
Αλόννησος
4 σχόλια:
σε όλους ένα κομμάτι θάνατο αντιστοιχεί...
άλλοι το αποζητούν νωρίτερα, βέβαια. όσο για τους κόλακες...ίσως είναι οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν...
φιλιά βρόχινα...
Υ.Γ. κοίτα με και στο www.secretsandshadows.blogspot.com αφού με ποίηση μιλάς...
Το έχω κοιτάξει μα δεν έγραψα κάτι…
‘’Ο καθένας είναι πάντα ελεύθερος να μην καταλαβαίνει τι του γίνετε’’
Gabriel Marcel
Να σε καλά!
"Θανάτου χρέος σου μετράνε
σε καταφύγια σε τραβάνε
και ξεχνάς...
Θάνατος θάνατος θάνατος..."
Το μόνο δεδομένο της ζωής αφότου γεννηθήκαμε.
Δεν υπάρχει ζωή αν δεν υπάρχει θάνατος.
Το μόνο γνωστό και άγνωστο.
Αν κάποτε καταπατηθεί ο θάνατος, θα χάσουμε την ιδιότητα του ανθρώπου.
Θα πάψουμε να πεθαίνουμε, δεν θα λεγόμαστε θνητοί μα αθάνατοι.
Και το παμμέγιστο κρίμα της αιωνιότητας ή της παράτασης είναι η ανία, η ψυχική, η σωματική.
Δημοσίευση σχολίου