οι άνθρωποι

Μικραίνουν οι άνθρωποι
κι κόσμοι μεγαλώνουν...
κάτω από το δέρμα
σφηνωμένα νύχια...

Μακραίνουν οι δρόμοι
κι άνθρωποι χάνονται...
κάτω από το χώμα σταχτή...

-28 Ιουνίου 2008-

-Αλόννησος-

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 6ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 6^ο

-Πάνω από τα σύννεφα–

Π> Παιδί

Ν> Νεράιδα

...ο ουρανός ήταν κίτρινος, μα ο ήλιος είχε χαθεί...τα σύννεφα πυκνά...παγωμένος αέρας...κι ύστερα ζεστός, καυτός...το παιδί σκεφτόταν την αρχή...τα σύννεφα χάνονται.....ένα βουνό και ένα ξύλινο ετοιμόρροπο σπίτι....πατάει στο έδαφος....και πλησιάζει...

...Η πόρτα του σπιτιού ανοιχτή...

Ν-Τι θέλεις εδώ εσύ;

Π-Δεν ψάχνω κάτι...

Ν-Τότε;

Π-Απλό διάλλειμα από το ταξίδι μου...

Ν-Ωραία...

Π-Πως σε λένε;

Ν-Δεν έχω όνομα...

Π-Μα τότε πως σε φωνάζουν...;

Ν-Δεν με φωνάζουν

Π-Ούτε κι εμένα...Τι γυρεύεις εδώ;

Ν-Δεν ψάχνω κάτι...κρύβομαι από την ασχήμια του κόσμου...

Π-Δεν χρειάζεται....ο κόσμος είναι όμορφος...

Ν-Ο δικό σου κόσμος είναι όμορφος...

Π-Ε, τότε για να νιώσεις πλήρης πρέπει να ομορφύνεις τον κόσμο σου...

Ν-Δεν είναι τόσο εύκολο....

Π-Υπάρχει ελπίδα...ξέρεις οι νεράιδες έχουν μέσα του ελπίδα...

Ν-Όχι και νεράιδα...

Π-Έχεις φτερά...μα μπλε φτερά έχουν μόνο οι νεράιδες...

Ν-Ξέρεις...οι νεράιδες δεν έχουν μπλε σπασμένα φτερά...

Π-Έχουν...

Ν-...παραμένει σιωπηλή και θλιμμένη...

Π-Πάω εκεί που κοιμάται ο ήλιος...

Ν-Έχεις μεγάλο δρόμο μπροστά σου τότε...

Π-Το βράδυ εδώ μπορείς και ακούς τα αστέρια;

Ν-Ναι μα τα συνήθισα, όταν έχεις κάτι κοντά σου συνέχεια, δεν το εκτιμάς μα μονάχα όταν το χάσεις...

Π-Μην περιμένεις να το χάσεις...

Ν-...χαμογελώντας...Θα δείξει τότε...

Π-Μήπως έχεις κανένα τσιγάρο...;

Ν-Ναι...πάρε...

Π-Σπίρτα;

Ν-...του τα δίνει...

Π-...ανάβει το τσιγάρο και ανασαίνει...κι ανασαίνει...

Π-Εσύ καπνίζεις;

Ν-Όχι πια...δεν είναι από τα πράγματα που θεωρώ απαραίτητα...

Π-Ούτε κι εγώ...αλλά που και που μου χρειάζεται

Ν-Η δύναμη είναι μέσα μας....

Π-Σε ένα κόσμο άσχημο δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος...

Ν-Η ζωή είναι μέσα μας...

Π-Δεν χωράει...

Ν-...χαμογελώντας…Είναι μικροσκοπική...

Π-Δεν ξέρω...Τι είναι αυτή η σκάλα...;

Ν-Ο φωταγωγός της γης...

Π-Δηλαδή...;...με απορία...

Ν-Μπορείς να δεις και μόνος σου...

Π-Είναι τρομακτικά;

Ν-Μην σε τρομάζει ο τρόμος...

Π-Θα τα πούμε τότε...

Ν-Ίσως...

...το παιδί ανεβαίνει σε μια πελώρια ξύλινη σκάλα στο πουθενά, σύννεφα καλύπτουν τα πάντα…η αρχή της σκάλας χάθηκε και το σπίτι δεν φαίνετε....

...Συνεχίζετε...

Σακατεμένη πολιτεία

(...)Για σημάδι ζωής τούτη η πολιτεία

από την ανυπαρξία της σακατεμένη...(...)

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 5ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 5^ο

-Στη νεκρή κοιλάδα με κίτρινα φύλλα-

Π> Παιδί

Α> Άνθρωπος ...ένας ξεχωριστός άνθρωπος όμως...

...το παιδί κοιμήθηκε στο περίεργο αμάξι, μόλις ξύπνησε...

Α-Πεινάς;

Π-Δεν τρώω...

Α-Ούτε κι εγώ...μα έχω στο αμάξι τα πάντα...ότι μπορείς να φανταστείς...

Π-Όταν λες τα πάντα...;

Α-Ότι χρειάζεσαι...

Π-Μα ξέρεις δεν χρειάζομαι υλικά για το ταξίδι μου...

Α-Το ξέρω...πάρε ότι θες...

Π-...σκέφτεται...Δεν ξέρω...

Α-Θα διαλέξω εγώ τότε...

...μετά από πολλή σκέψη...

Α-Το βρήκα! Βρήκα τι θα σου δώσω...θα σου δώσω ένα χάρισμα...

Π-Δηλαδή;

Α-Κάθε φορά που θα στεναχωριέσαι θα πέφτουν από τον ουρανό κίτρινα φύλλα...

...έτσι του είπε και τον κοίταξε στα μάτια...ξαφνικά από τον ουρανό άρχισε να βρέχει κίτρινα φύλλα...η κοιλάδα γέμισε...

Α-Είσαι στεναχωρημένος;

Π-Πολλή...μα δεν ξέρω τι χρώμα έχει η θλίψη...

Α-Η θλίψη έχει χρώμα κίτρινο για μένα...γιατί;

Π-Δεν περίμενα αυτήν την εικόνα...δεν περίμενα να δω αυτόν τον κόσμο...

Α-Μικρέ...έχεις δει το ποιο μικρό κομμάτι του κόσμου...Και εξάλλου εσύ ξέρεις που πας...έχεις τον ήλιο...

Π-Πως θα κοιτάω τον ήλιο όταν οι άλλοι θα σκοτώνουν της ψυχές των ανθρώπων...;

Α-Δεν μπορείς να κανείς κάτι, αυτοί το διάλεξαν...

Π-Μα είναι φυλακισμένοι...

Α-Τους αρέσει τώρα πια...βολεύτηκαν...Εγώ όμως έφυγα, κι εκείνοι μπορούν, μα μένουν...

Π-Δεν ξέρω...

Α-Σκέψου το...

Π-Είναι μακριά η Θάλασσα;

Α-Από εμένα εξαρτάτε...

Π-Τι εννοείς...;

Α-Θα καταλάβεις όταν θα τελειώσεις το ταξίδι σου...

Π-Γιατί δεν έχει ρόδες το αμάξι σου...;

Α-Επειδή δεν υπάρχουν δρόμοι να περάσω...Εσύ γιατί δεν έχεις φτερά...;

Π-Γιατί έχω ακόμα ψυχή...

Α-Ξημερώνει...μα ο ήλιος δεν θα φανεί, όσο μένεις ακόμα εδώ...

Π-Ξέρω που να πάω...μακριά από δω...

Α-...χαμογελάει...

Π-Θα μπορέσω να φτάσω στην δύση;

Α-Μην με ρωτάς εμένα...εγώ δεν ξέρω αν θα φτάσω εγώ στην Θάλασσα...

Π-Πρέπει να ξεκινήσω...

Α-Κι εγώ...έχουμε δρόμους μπροστά μας...

Π-Πήρες πίσω την ψυχή σου...

Α-Κι εσύ πρόσεχε να μην στην κλέψουν...

...το παιδί έκλισε τα αυτιά του...και το σώμα του υψώθηκε....το ταξίδι έχει ξεκινήσει...κάτω του χάθηκε η κοιλάδα και το αμάξι...η βροχή τον φύλων έπαψε...μόνο κίτρινος ουρανός...

...Συνεχίζετε...

Γυάλινα δέντρα σε μάσκες

Πως να φανερωθεί;

μη μιλάς.

Φτύνονται τα πρόσωπα

μη κοιτάς.

Κρύψε στα σπλάχνα σου

το νερό της κάθαρσης.

Μετατρέψου σε νύχτα.

Μη τρέμεις...

Το Γυαλί χαράζει την σάρκα

μην ανασάνεις...

Γυρίζει ο κόσμος...

16 Ιουνίου 2008

Αλόννησος

Η φωτιά που τρέμει

Ο κόσμος βήματα, ανάσα η ζωή.

Κατεβαίνω στο βούρκο με μισή αναπνοή.

Γυάλινα κάστρα γκρεμίζονται

και γκρεμιέμαι κι εγώ μαζί τους...

Στην πρώτη ανατολή και στην τελευταία δύση.

Τι αχ, ο πόνος...

-7 Σεπτεμβρίου 2007-

-Αλόννησος-

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 4ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 4^ο

-Στη νεκρή λίμνη, κοιλάδα–

Π> Παιδί

Α> Άνθρωπος ...ένας ξεχωριστός άνθρωπος όμως...

...ο ήλιος δεν φαινόταν πουθενά, σκοτάδι....το παιδί χάνει ύψος....κι όλο χάνει...

Μια τεράστια κατεστραμμένη άδεια κοιλάδα απλώνετε μπροστά του...ένα μπλε αμάξι χωρίς ρόδες...και τίποτα άλλο....ζέστη και πικρός βρόμικος αέρας...η πόρτα από το αμάξι ανοίγει...

Π- Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος;

Α-Βρίσκεσαι σε μια νεκρή λίμνη...

Π-Έτσι είναι η λίμνες;

Α-Τώρα πια ναι...

Π-Δηλαδή....;

Α-Δεν υπάρχουν πια λίμνες...

Π-Και τι είναι αυτό;

Α-Κοιλάδα...

Π-Μα οι κοιλάδες είναι όμορφες...

Α-Οι κοιλάδες ήταν όμορφες…τίποτα δεν έχουν αφήσει ζωντανό...

Π-Ποιοι...;Γιατί...;

Α-Οι άλλοι οι άνθρωποι με τα πελώρια καπέλα...δεν χρειάζονται λένε οι λίμνες...Θα φτιαχτούν τεράστιες λεωφόροι...

Π-Εσύ είσαι άνθρωπος;

Α-Ναι...και ντρέπομαι για αυτό...

Π-Τι είναι αυτό; ...δείχνει το αμάξι...

Α-Το κινούμενο σπίτι μου...φεύγω μακριά από αυτόν το νεκρό τόπο...δεν μπορώ να ζήσω πια εδώ...Κάποτε είχε νερό και ήλιο...παιδιά που έπαιζαν και ανθρώπους που ψάρευαν...

Π-Μα τι έγινε...;

Α-Τον ήλιο τον κρύψανε...το νερό το εξατμίσανε...τα παιδία τα τοποθετήσανε σε τεράστιες μπουκάλες με φορμόλη και καμφορά, τους ανθρώπους που ψάρευαν τους φυλάκισαν...

Π-Γιατί;

Α-Επειδή απλά δεν χρειαζόντουσαν, έτσι λένε...

Π-...παραμένει άναυδο...

Α-Εσύ τι κάνεις σε αυτόν τον βρομερό τόπο;

Π-Ξεκουράζομε για το ταξίδι μου...δεν μπορώ να πετάξω άλλο...

Α-Που πας;

Π-Στην δύση...εκεί που κοιμάται ο ήλιος...

Α-Έχω ξεχάσει σχεδόν πως είναι ο ήλιος...πάνε πολλά χρόνια από τότε που έφυγε οριστικά...

Π-Γιατί;

Α-Τον έδιωξαν εκείνοι...δεν χρειαζόταν πια...παντού έχουν τοποθετήσει τεράστιες αστείες λάμπες που φωτίζουν μετέωρες...

Π-Μα αυτό δεν είναι όμορφο...

Α-Δεν τους χρειάζεται η ομορφιά έτσι λένε...

Π-Κι εσύ τώρα που πας...;

Α-Ανατολικά, προς την θάλασσα...εκεί όλα είναι όμορφα...γιατί μας χρειάζεται η ομορφιά...

Π-Στην δύση είναι όμορφα...

Α-Δεν ξέρω...μα είμαι σίγουρος πως είναι ήσυχα και μοναχικά...

Π-...Εκεί πάω...προς τα πού να πάω...;

Α-Πέτα όλο προς τα κει...του δείχνει δυτικά...

Π-Πρέπει να ξεκουραστώ...

Α-Μείνε τότε για λίγο...

Π-Για λίγο...φοβάμαι μην συνηθίσω...

Α-Κανείς δεν μπορεί να συνηθίσει εδώ...

Π-Εντάξει τότε...

...Συνεχίζετε...

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 3ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι…

ΜΕΡΟΣ 3^ο

-Μοναχός στα σύγνεφα–

Π> Παιδί

Πα> Παλιάτσος

------------------------------------------------------------------------------------

...το σκοτάδι υποχωρεί, ο ουρανός είναι τόσο μα τόσο κόκκινος...σύγνεφα πυκνά...

τρεκλίζει στον άνεμο...κι όλο στριφογυρίζει...μα ήλιο δεν βλέπει...κουρασμένος κάθετε πάνω σε ένα σύννεφο...

Π-Πόσο ελεύθερος νιώθω τώρα πια...

...μια μαύρη σκιά έρχεται προς το μέρος του από το βάθος του σύννεφου...

Π-Ποιος είσαι εσύ;

Πα-Εγώ είμαι ένας παλιάτσος...εσύ ποιος είσαι; Πως βρέθηκες εδώ;

Π-Δεν θυμάμαι ποιος είμαι...δεν ξέρω καν το όνομα μου...Έφτασα εδώ πετώντας...

Εσύ τι κάνεις εδώ;

Πα-Μπορείς και πετάς;

Π-Ναι...

Πα-...έχει μείνει άναυδος...

Π-Εσύ πως βρέθηκες εδώ;

Πα-Κάποτε σιχάθηκα να κάνω τον κόσμο να γελά...πέταξα πολλή ψιλά με ένα πλαστικό κανόνι...τόσο μακριά και ψιλά ώστε να ακουμπήσω τον ήλιο...

Π-Έπιασες τον ήλιο;...με έκπληξη...

Πα-...του δείχνει τα καμένα χέρια του...

Π-Ήταν όμορφος από κοντά;...

Πα-Πολλή παγερός ,λες και ήταν θυμωμένος...

Π-Εσύ ξέρεις καλύτερα τότε από όλους...

Πα-Μα δεν μου είπες που πας;

Π-Πάω δυτικά, εκεί που κοιμάται ο ήλιος...

Πα-Δεν φοβάσαι, να ταξιδεύεις μόνος σου...;

Π-Όλοι μόνοι μας ταξιδεύουμε…και εσύ το ξέρεις...

Πα-Δεν θυμάμαι...

Π-Τι κάνεις εδώ...;

Πα-Με τιμώρησαν…πρέπει να σπρώχνω τα σύννεφα στην αιωνιότητα...

Π-Και ύστερα με ρωτάς για την μοναξιά;

Πα-Δεν θυμάμαι την μοναξιά, την γλυκιά εκείνη μοναξιά...την παιδική...

Η χρονιότητα της ζωής μου έχει τελειώσει , τελείωσε με ένα άγγιγμα...με ένα τόσο δα ακριβό άγγιγμα...έτσι χάθηκε η ζωή μου...

Π-Μα ίσως μια μέρα να ξανά αρχίσει η ζωή σου...

Πα-Ίσως και όχι...

Π-Ίσως και όχι...

Πα-Μικρέ η ζωή αν χαθεί δεν ξανά έρχεται...δεν τα συνηθίζει αυτή αυτά τα σούλτα φέρτα...δεν είναι σαν και μας...

Π-Εγώ δεν είμαι έτσι...

Πα-Αυτά έλεγα κι εγώ...

Π-Μόνο που εγώ δεν πρόκειται να χαθώ...και για μένα ξέρω καλύτερα από όλους...

Πα-Ίσως...μα πρέπει να σπρώξω, σε αφήνω...Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου μικρέ...

Και σου εύχομαι να μην καταλήξεις άψυχος με καμένα χέρια σαν κι εμένα...

Π-Θα προσέχω...θα ξανά ‘ρθει...μόνο όταν εσύ την δεχτής πίσω...

...Αυτά είπε το παιδί και συνέχισε δυτικά...ο ουρανός ξεθώριασε...και σκοτάδι βασίλευε...το αρχικό σκοτάδι...ο ήλιος ακόμα να φανεί...

...Συνεχίζετε...

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 2ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 2^ο

-Ταξίδι προς στον ήλιο –

Α> Άντρας

Π> Παιδί

---------------------------------------------------------

Π-Βαριέμαι απίστευτα...

Α-Απλά άκου την σιωπή...σπανίζει στις μέρες μας...

Π-Θέλω να μου μάθεις να πετάω...

Α-Αρκεί να μου δόσεις το κοχύλι σου...

Π-Κι αν ξέρεις να πετάς...γιατί δεν έχεις φύγει από δω...?

Α-Θέλεις να μάθεις να πετάς τελικά?

Π-Ναι…πάρε το κοχύλι μου...

...ο άντρας τον ακούμπησε με τα χέρια του στο μέτωπο...

Α-Τώρα θα μπορείς να πετάς. Μα μονάχα όταν δεν ακούς...

Π-Δηλαδή, μπορώ να πετάξω...?

Α-Μόνο όταν δεν ακούς τίποτα...όταν δεν θα υπάρχει η σιωπή δεν θα μπορείς να πετάς και θα χάνεις ύψος...

Π-Τι εννοείς?

Α-Για να πετάς πρέπει να έχεις κλειστά αυτιά...

Π-Σημασία έχει ότι μπορώ να πετάω...

Α-Και που θα πας τώρα...?

Π-Δεν ξέρω...στον ήλιο...

Α-Δεν μπορείς να πας στον ήλιο...κανείς δεν έχει πάει στον ήλιο...

Π-Θα προσπαθήσω...

Α-Ε...τότε θα χαθείς...

Π-Όμως ξέρεις κάτι? Θα έχω προσπαθήσει...

Α-Είσαι ακόμα παιδί...

Π-Και τι με αυτό?

Α-...γελάει...

Π-Πες μου εσύ γιατί δεν φεύγεις...?

Α-Δεν μπορώ να κλίσω τα αυτιά μου...εξ άλλου δεν θυμάμαι κάτι τώρα πια που μπορεί να με πάρει από εδώ...

Π-Ίσως να μην υπάρχει τίποτα....

Α-Μπορεί και να υπάρχει όμως...

Π- Εσύ ξέρεις...

Α-Δυτικά να πας...

Π-Γιατί...?

Α-Σου είπα πως δεν μπορείς να πας στον ήλιο, μα μπορείς να τον δεις όταν κοιμάται...

Π-Θα φύγω μόλις ξημερώσει...

Α-Δεν ξημερώνει εδώ ποτέ...

Π-Θα φύγω τώρα...

Α-Να προσέχεις τότε...

Π-Εσύ θα μείνεις...?

Α-Ναι...

Π-Αντίο...

Α-Δυτικά...θα ακούω το κοχύλι όταν θα σιχαίνομαι την σιωπή...

...το παιδί έκλεισε με τα χέρια του τα αυτιά του και μετέωρο υψώθηκε ψηλά στο σκοτάδι, χάνετε στα δυτικά...

...Συνεχίζετε...