Ξέρεις, πριν καιρό…
Χρώματα.
Πολλά.
Πόσο καιρό πριν;
Ποιοι μας επιβάλουν το μαύρο;
Εμείς;
Δεν μας νοιάζει το άγγιγμα του χρόνου.
Τόσο ξένο.
Τόσο ξένο.
Δημιούργημα δικό μας.
Ολότελα δικό μας.
Να χάνετε το συναίσθημα.
Σαν τους πρωινούς γλάρους.
Ξέρεις;
Τότε δεν υπήρχαν χρώματα.
Πριν από καιρό.
Ούτε τώρα.
Κι έννοιες…
Καιρός ήταν, τις έσβησε η βροχή.
Το επέτρεψα.
Μην κοιμάσαι.
Πόσα χρόνια να βασανίζεσαι...
Αυτοί….
Οι καταραμένοι εφιάλτες.
Και οι μαύροι κύκλοι.
Δεν υπάρχουν ''όμορφα'' όνειρα.
Γιατί είναι όνειρα.
Παραμύθια.
Οι μαύροι κύκλοι.
Το χαμηλό φως.
Ο φόβος.
31 Ιανουαρίου 2009
Αλόννησος
4 σχόλια:
ωραιο.....
μπράβο. συνάδέλφισσα και γω....
ποιήτρια ντε!!!!!
Έφη καλός όρισες. Μου αρέσει να γράφω, είναι κομμάτι της ζωής μου, το διέξοδό μου και με εκφράζει. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που παράγω. Ίσως να μη μάθω και ποτέ.
Χαίρομε πολύ που πέρασες από την κοιλάδα μου. Σε ευχαριστώ.
Θα τα πούμε και στο μπλογκ σου. Όσα ποιήματά σου διάβασα τα βρήκα εξαιρετικά.
Να είσαι καλά.
Μην κοιμάσαι. Πόσα χρόνια να βασανίζεσαι...
"Τις νύχτες κοιμόμουν στο πάτωμα, αφήνοντας το κρεβάτι για τον εφιάλτη." Του Τάσου
Πολύ όμορφο
Η μέρες εκείνες τέλειωσαν –δεν θα πω ευτυχώς διότι μου δίδαξαν πολλά-. Τώρα μπορώ και κοιμάμαι. Ονειρεύομαι.
Νομίζω όμως πως το υποσυνείδητο μου κάνει παιχνίδια με την μνήμη και με κάνει να νοσταλγώ κάποια πράγματα.
Ονειρεύομαι κράματα χώρων και συνέχειες από κάποια όνειρα από προηγούμενους ύπνους.
Δεν τα θεωρώ κακά η καλά. Μας επηρεάζουν πολλή αλλα είναι ένα παραμύθι, μικρές οπτασίες.
Την Δημουλά την λατρεύω. Μ’ αρέσει που στα ποιήματά της κυριαρχεί το στοιχείο την πίστης. Αυτής της γενικής πίστης, που χωρίς αυτή δεν θα μπορούσαμε να ζούμε.
Σε ευχαριστώ…
Δημοσίευση σχολίου