Τα άδεια καπέλα

No.10

...Όλα ήταν σταματημένα, όλα σταματημένα από την ροή. Μέσα τους πέρναγαν ένα σωρό εικόνες. Μνήμες, αισθήματα. Γυναίκες και άντρες με μεσαιωνικές ενδυμασίες.

Άντρες και γυναίκες λιγδεροί. Χαμογελαστοί...

-Ως εδώ ήταν λοιπόν...

-Είναι ερώτηση;

-Δεν ξέρω. Μάλλον.

-Είμαστε ένοχοι. Για κάποιο έγκλημα που δεν έγινε ποτέ.

-Έγινε.

-Δεν μπορώ να πιστέψω πως τα πάντα που ζήσαμε θα σβήσουν μαζί με μας. Οι εικόνες, τα αισθήματα, οι σκέψεις, οι συνήθειες, η πίστη.

-Μας ανήκουν άλλωστε. Μαζί μας θα τα πάρουμε.

-Δεν είναι ολότελα δικά μας.

-Παίρνουμε αυτά που μας ανήκουν.

-Και οι ψυχές μας; Χάνονται κι αυτές;

-Αν δεν είναι ένα παιχνίδι του μυαλού.

(αρχίζει να βρέχει)

-Η βροχή...

-Οι εποχές.

-Ονειρευόμουν πολλές νύχτες. Γινόμουν περιστέρι και πότε γλάρος και χανόμουν στον ουρανό. Πάνω από θάλασσες.

-Ίσως να μην διαλέξαμε τον δαίμονα που θα θέλαμε.

...Κι όλα κυλάνε γρήγορα. Τα πλήθος που τσιρίζει, τα σάπια τους δόντια, ο δήμιος, ο ήχος του απαγχονισμού, το ξεκρέμασμα, η στοίβα. Έτσι κι αλλιώς είχαν σβήσει. Και τα πτώματα ήταν ακόμα εκεί....

Σκορπίστηκαν οι ψυχές τους μέσα στην ατμόσφαιρα. Και χάθηκαν κι αυτοί...

Τέλος._