Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Τα κίτρινα σανίδια,

Νύχτωσε για τα καλά. Ένας φίλος πλάι πίνει μπύρα. Όλα όπως τα άφησα ή όπως με άφησαν. Το κόκκινο τσάι σαν αίμα, κρύωσε πια. Τα τσιγάρα ακρίβυναν και πιο εύκολα κατεβαίνουν. Το μαγαζί άδειο. Αριστερά δύο και δεξιά τέσσερις. Τα κίτρινα σανίδια, οι προβολείς φωτίζουν. Τα φώτα από απέναντι και ο δρόμος που λούζεται από κάτω. Δεν κουβαλάω εδώ την μπλε ομπρέλα, εκείνη είναι για το νησί. Για δυνατούς ανέμους. Εδώ δεν φυσάει, που να νιώσεις φύσημα; Ανάμεσα από τις πολυκατοικίες ή στην ασπρόμαυρη διάβαση πεζών;
Άνθρωποι βιασμένοι από την καθημερινότητα κάθονται σταυροπόδι σε καρέκλες. Γονατισμένα τα αυτοκίνητα σέρνονται στα φανάρια.
Έξω 2 η ώρα μένει στάσιμο το σκοτάδι.
Κι μουσική, χάνετε από την κούραση στα αυτιά μου.

5 σχόλια:

kioy είπε...

Αχ αυτή η αστική αποβλάκωση. Η απομάκρυνση και η ψύξη των πάντων...

Σε αυτή την πόλη μεγαλώνουμε;
Η αυτή η πόλη μας μικραίνει;

Chara είπε...

Πολυ ωραιο!
Μου ηρθαν πολλες εικονες στο μυαλο.
Μερικες απο το Πασχα του 2008,αλλες που προσπαθω να φανταστω απο το Πασχα του 2009 κ πολλα πολλα αλλα...
Οταν αναφερθηκες στο νησι μου περασε απο το μυαλο ο αποχαιρετισμος στο τελος,οποτε καταλαβαινεις..τελοσπαντων..αυτα ενιωσα αυτα ειπα..τα λεμε!

Γιώργος Π. είπε...

@ Ίσως και τα δύο kioy. Μένω μόνιμα στο νησί και δεν ξέρω. Μόνο τους είδα σαν θεατής. Μα από του χρόνου να το ζήσω.


@Χαρούλα είναι πως θα νιώσει κανείς. Φτάνουμε στο τέλος, για να ξεκινήσουμε από την αρχή. Κάτι άλλο. Κάτι καινούριο. Που θα μας αρέσει ή όχι. Σημασία έχει ότι θα ξεκινήσει κάτι αλλιώτικο που θα έχει κάτι να μας δώσει έστω και λίγο. Να ‘ξερες πως με θλίβουν οι χαιρετισμοί...

Daria είπε...

Δεν ξέρω ποια πόλη περιγράφεις και δεν έχει μεγάλη σημασία, έτσι κι αλλιώς.
Αν όμως του χρόνου σε βγάλει ο δρόμος σου προς πρωτεύουσα μεριά θα χαιρόμουν να κάνουμε μια βόλτα.

Γιώργος Π. είπε...

@Daria τα Τρίκαλα περιγράφω. Αν έρθω ποτέ Αθήνα ευχαρίστως θα ήθελα να σε γνωρίσω κι από κοντά. :)