Μα είδες;
Είδες που ότι μας πόνεσε τελικά δεν ήταν για τα μέτρα μας;
Δεν χρωστά η αγάπη τίποτα.
Τίποτα για όσα έδωσες, τίποτα για όσα πήρες.
Τίποτα για όσα έδωσα, τίποτα για όσα πήρα.
Αυτή είναι η αγάπη των τρομαγμένων.
Σαν κι εκείνες τις κουβέντες:
''Φάε να μεγαλώσεις.''
Δεν γίνεται έτσι η αγάπη.
Η αγάπη του ανταλλάγματος, της ανάγκης
είναι η βορά τον θηρίων.
Μα είδες;
Είδες που ότι μας πόνεσε τελικά μας έζησε;
Παρατήρησες ποτέ κανέναν να σηκώνετε από ευτυχία και να αγαπά;
Να ιχνηλατεί;
Με πόνο γίνεται κι η αγάπη, κι η κάθε τέχνη.
Ότι μας πόνεσε, είναι αυτό που θα πέταγα τελευταίο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Πολύ ωραίο αυτό που λες φίλος. Πολύ σωστό...
Σε ωραίες σκέψεις με έβαλες...
"Ότι μας πόνεσε, είναι αυτό που θα πέταγα τελευταίο."
Πολλές φορές έχω σκεφτεί το αντίθετο... Ίσως και να έχεις δίκιο...
Καληνύχτα σου!
@ Άνεμε, μιλώντας για πόνο σε καμία περίπτωση δεν το εννοώ ως μία βασανιστική κατάσταση. Απλά θέλησα να πω πως ότι μας πόνεσε, μας προβλημάτισε ήταν αυτό που μας έκανε πιο δυνατούς. Αν ποτέ μπορούσαμε να αποβάλουμε αυτά που έχουμε ζήσει, να ξεχνούσαμε δηλαδή, θα ήμασταν όχι μόνο ανίσχυροι αλλά και κούφιοι. Είναι μία μάχη του εαυτού μας για κάτι όμορφο...
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο:)
Καλό σου βράδυ.
Με πόνο μετριέται η ζωή,
πές μου ποιες απ' τις άθιχτες μέρες
-εκείνες των ευχαριστιών-
θυμάσαι;
Ο πόνος μας γράφει,
σαν με το αίμα μας σμίγουμε τον καιρό...
Καληνύχτα..!
Δημοσίευση σχολίου