Ξεκρεμώ
μια τη φωτιά
καίω
τα βλέφαρα
στο
φως της
νυχτερινής ομορφιάς.
Σιωπώ
τώρα ξέρω πόσο αγαπώ
καθώς τα φώτα
της πόλης ανάβουν
σε τι μετράς την αγάπη;
τι ιστορία κι αυτή.
Παίρνεις μια
τα ποιήματα
και
μια τα χέρια
τα σεντόνια δεμένα
καράβια
φτάνουμε
στη θάλασσα
μάτια
ξερά
νερό θέλουν
πάλι
στη θάλασσα
και
στη
θάλασσα πάλι
και
πάντα μόνοι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Πάντα μόνοι….
Κι η σιωπή
Θέλει φωτιά
Σ αυτό μετριέται η αγάπη....
Στη κάθε δυνατή της φλόγα
Και στο πάθος……
Σε κάθε όνειρο
Κι η θάλασσα σου
Πνίγει τα ποιήματα
Και δένει τα χέρια
Εκεί στη θάλασσα
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Τα μάτια θέλουν φλόγα
Τα χέρια όνειρα
Ο νους εικόνες
Κι η σιωπή μια αισθαντική κραυγή
Για ν΄ ανάψει την πιο κόκκινη φωτιά
Εκεί στη θάλασσα
Που η μοναξιά
Μετριάζει στα κύματα
Πάντα στη θάλασσα
Και πάντα οι μόνοι…….
M.LILA..
@ M.LILA..
Είναι η μοναξιά όλων των όντων.
Δεν ξέρω σε τι μετράνε οι άνθρωποι την αγάπη ή καλύτερα αν μετριέται.
Σου είπα η μοναξιά όλων των όντων που υλοτομούν τον κρεάτινο υμένα της ζωής.
Πάντα στη θάλασσα.
*καφέ στην βεράντα του νέου σπιτιού :)
Δημοσίευση σχολίου