εκείνη τη μέρα.

εκείνη τη μέρα

τα φαγητά και τα γάλατα

που εζεσταίναν όλες οι μανάδες

ξεχάστηκαν στις φωτιές

και

έζεχνε το καμένο

ασπράδι

σαν σάρκα

τα παιδιά

σε κάποιο λάχνισμα

πυροβολούσαν

με περίστροφα

κείνο που έχανε

η πόλη πέθανε

και οι τηλεοράσεις

έδειχνα αμαντάριστα

στατικά πλάνα.

στεφάνια νικοτίνης.

Κάναμε τον κύκλο

όπως το δάκτυλο που διαπερνά τα στεφάνια νικοτίνης.

Με το ίδιο μπορείς να τρυπήσεις τον ώμο μου.

Δεν λέμε για όνειρα.

Είναι άνοιξη κι Απρίλης.

Ο αναστεναγμός

που στον αχό

ακούγετε μια τονικότητα οξέος μετάλλου.

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω

και

δεν θα καταλάβεις.

Ω!

Εκ των πόθων γύρισε η άνοιξη

μέσα σε πνικτά γέλια και αναστεναγμούς

μέσα στην ξύνια του όξινου αέρος που χώνεται στα πλεμόνια.

Ω! Η άνοιξη πάντα.

Και τα μάτια σου που γυρνάνε μέσα στα μάτια μου.

Τα χέρια με τις άκρες τους.

Το μέλλον της ιστορίας.

Γυρνάμε

στις εκδρομές Κυριακής ή Σάββάτου σούρουπο

σε κόκκινες πρωτομαγιές με λούλουδα στις τσέπες

ή

σε καθαροδευτέρες χωρίς τις ανταύγες των χαρτόων αετών.

Ω! Η άνοιξη κι εσύ.

«Πεθαίνω» είπε η πόλη.

«Πεθαίνω» είπε η πόλη.


Και καθώς έγυρε, τα παιδιά έγυραν


γλύστρισαν κι αυτά απ' τις πορφυρές τσουλίθρες


και πέθαναν μαζί της.