Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 4ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 4^ο

-Στη νεκρή λίμνη, κοιλάδα–

Π> Παιδί

Α> Άνθρωπος ...ένας ξεχωριστός άνθρωπος όμως...

...ο ήλιος δεν φαινόταν πουθενά, σκοτάδι....το παιδί χάνει ύψος....κι όλο χάνει...

Μια τεράστια κατεστραμμένη άδεια κοιλάδα απλώνετε μπροστά του...ένα μπλε αμάξι χωρίς ρόδες...και τίποτα άλλο....ζέστη και πικρός βρόμικος αέρας...η πόρτα από το αμάξι ανοίγει...

Π- Που είμαι; Τι είναι αυτό το μέρος;

Α-Βρίσκεσαι σε μια νεκρή λίμνη...

Π-Έτσι είναι η λίμνες;

Α-Τώρα πια ναι...

Π-Δηλαδή....;

Α-Δεν υπάρχουν πια λίμνες...

Π-Και τι είναι αυτό;

Α-Κοιλάδα...

Π-Μα οι κοιλάδες είναι όμορφες...

Α-Οι κοιλάδες ήταν όμορφες…τίποτα δεν έχουν αφήσει ζωντανό...

Π-Ποιοι...;Γιατί...;

Α-Οι άλλοι οι άνθρωποι με τα πελώρια καπέλα...δεν χρειάζονται λένε οι λίμνες...Θα φτιαχτούν τεράστιες λεωφόροι...

Π-Εσύ είσαι άνθρωπος;

Α-Ναι...και ντρέπομαι για αυτό...

Π-Τι είναι αυτό; ...δείχνει το αμάξι...

Α-Το κινούμενο σπίτι μου...φεύγω μακριά από αυτόν το νεκρό τόπο...δεν μπορώ να ζήσω πια εδώ...Κάποτε είχε νερό και ήλιο...παιδιά που έπαιζαν και ανθρώπους που ψάρευαν...

Π-Μα τι έγινε...;

Α-Τον ήλιο τον κρύψανε...το νερό το εξατμίσανε...τα παιδία τα τοποθετήσανε σε τεράστιες μπουκάλες με φορμόλη και καμφορά, τους ανθρώπους που ψάρευαν τους φυλάκισαν...

Π-Γιατί;

Α-Επειδή απλά δεν χρειαζόντουσαν, έτσι λένε...

Π-...παραμένει άναυδο...

Α-Εσύ τι κάνεις σε αυτόν τον βρομερό τόπο;

Π-Ξεκουράζομε για το ταξίδι μου...δεν μπορώ να πετάξω άλλο...

Α-Που πας;

Π-Στην δύση...εκεί που κοιμάται ο ήλιος...

Α-Έχω ξεχάσει σχεδόν πως είναι ο ήλιος...πάνε πολλά χρόνια από τότε που έφυγε οριστικά...

Π-Γιατί;

Α-Τον έδιωξαν εκείνοι...δεν χρειαζόταν πια...παντού έχουν τοποθετήσει τεράστιες αστείες λάμπες που φωτίζουν μετέωρες...

Π-Μα αυτό δεν είναι όμορφο...

Α-Δεν τους χρειάζεται η ομορφιά έτσι λένε...

Π-Κι εσύ τώρα που πας...;

Α-Ανατολικά, προς την θάλασσα...εκεί όλα είναι όμορφα...γιατί μας χρειάζεται η ομορφιά...

Π-Στην δύση είναι όμορφα...

Α-Δεν ξέρω...μα είμαι σίγουρος πως είναι ήσυχα και μοναχικά...

Π-...Εκεί πάω...προς τα πού να πάω...;

Α-Πέτα όλο προς τα κει...του δείχνει δυτικά...

Π-Πρέπει να ξεκουραστώ...

Α-Μείνε τότε για λίγο...

Π-Για λίγο...φοβάμαι μην συνηθίσω...

Α-Κανείς δεν μπορεί να συνηθίσει εδώ...

Π-Εντάξει τότε...

...Συνεχίζετε...