Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 5ο


Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 5ο

-Στη νεκρή κοιλάδα με κίτρινα φύλλα-

Π> Παιδί

Α> Άνθρωπος ...ένας ξεχωριστός άνθρωπος όμως...


...το παιδί κοιμήθηκε στο περίεργο αμάξι, μόλις ξύπνησε...


Α-Πεινάς;

Π-Δεν τρώω...

Α-Ούτε κι εγώ...μα έχω στο αμάξι τα πάντα...ότι μπορείς να φανταστείς...

Π-Όταν λες τα πάντα...;

Α-Ότι χρειάζεσαι...

Π-Μα ξέρεις δεν χρειάζομαι υλικά για το ταξίδι μου...

Α-Το ξέρω...πάρε ότι θες...

Π-...σκέφτεται...Δεν ξέρω...

Α-Θα διαλέξω εγώ τότε...

...μετά από πολλή σκέψη...

Α-Το βρήκα! Βρήκα τι θα σου δώσω...θα σου δώσω ένα χάρισμα...

Π-Δηλαδή;

Α-Κάθε φορά που θα στεναχωριέσαι θα πέφτουν από τον ουρανό κίτρινα φύλλα...


...έτσι του είπε και τον κοίταξε στα μάτια...ξαφνικά από τον ουρανό άρχισε να βρέχει κίτρινα φύλλα...η κοιλάδα γέμισε...


Α-Είσαι στεναχωρημένος;

Π-Πολλή...μα δεν ξέρω τι χρώμα έχει η θλίψη...

Α-Η θλίψη έχει χρώμα κίτρινο για μένα...γιατί;

Π-Δεν περίμενα αυτήν την εικόνα...δεν περίμενα να δω αυτόν τον κόσμο...

Α-Μικρέ...έχεις δει το ποιο μικρό κομμάτι του κόσμου...Και εξάλλου εσύ ξέρεις που πας...έχεις τον ήλιο...

Π-Πως θα κοιτάω τον ήλιο όταν οι άλλοι θα σκοτώνουν της ψυχές των ανθρώπων...;

Α-Δεν μπορείς να κανείς κάτι, αυτοί το διάλεξαν...

Π-Μα είναι φυλακισμένοι...

Α-Τους αρέσει τώρα πια...βολεύτηκαν...Εγώ όμως έφυγα, κι εκείνοι μπορούν, μα μένουν...

Π-Δεν ξέρω...

Α-Σκέψου το...

Π-Είναι μακριά η Θάλασσα;

Α-Από εμένα εξαρτάτε...

Π-Τι εννοείς...;

Α-Θα καταλάβεις όταν θα τελειώσεις το ταξίδι σου...

Π-Γιατί δεν έχει ρόδες το αμάξι σου...;

Α-Επειδή δεν υπάρχουν δρόμοι να περάσω...Εσύ γιατί δεν έχεις φτερά...;

Π-Γιατί έχω ακόμα ψυχή...

Α-Ξημερώνει...μα ο ήλιος δεν θα φανεί, όσο μένεις ακόμα εδώ...

Π-Ξέρω που να πάω...μακριά από δω...

Α-...χαμογελάει...

Π-Θα μπορέσω να φτάσω στην δύση;

Α-Μην με ρωτάς εμένα...εγώ δεν ξέρω αν θα φτάσω εγώ στην Θάλασσα...

Π-Πρέπει να ξεκινήσω...

Α-Κι εγώ...έχουμε δρόμους μπροστά μας...

Π-Πήρες πίσω την ψυχή σου...

Α-Κι εσύ πρόσεχε να μην στην κλέψουν...


...το παιδί έκλισε τα αυτιά του...και το σώμα του υψώθηκε....το ταξίδι έχει ξεκινήσει...κάτω του χάθηκε η κοιλάδα και το αμάξι...η βροχή τον φύλων έπαψε...μόνο κίτρινος ουρανός...

...Συνεχίζετε...

11 σχόλια:

Chara είπε...

8elw na kano k ego tetoia ta3idiaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!11:P:P

katapliktiki istoria!!!!
:):):):):):)

Γιώργος Π. είπε...

KOureli m thnx....:P

myrto είπε...

Πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα αλλά εξίσου υπέροχο!!!!

Γιώργος Π. είπε...

@myrto Σε ευχαριστώ πολλή…:):):):)

Αγγελίνα είπε...

Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο... να φεύγεις ψάχνοντας έναν καλύτερο κόσμο ή να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο που ήδη έχεις...; Το σίγουρο είναι πως χρειαζόμαστε έναν ήλιο, μια θάλασσα και μια γερή δόση ψυχής... Κι ίσως πιο πολύ χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο...

Υ.Γ. είσαι όντως 16 ;;
:):)

Γιώργος Π. είπε...

@αγγεlινα πραγματικά δεν ξέρω….εγώ πιστεύω στην μοναξιά, οι άνθρωποι –μα όχι όλοι κι ευτυχώς- χάνουν την ανθρωπιά τους, κι έτσι χάνετε και η ψυχή…ίσως να ‘ναι αυτό που ψάχνει το παιδί εκεί στον ήλιο…ίσως να μην φτάσει ποτέ στον ήλιο μα το ταξίδι ως εκεί θα του έχει διδάξει πολλά…το τέλος δεν το έχω γράψει…πάντως το παιδί δεν τους χρειάζεται τους ανθρώπους με τα πελώρια καπέλα, ο ξεχωριστός άνθρωπος έχει κι αυτός το όνειρο του, την ελπίδα του…που συμπίπτουν με αυτές του παιδιού μα αυτός πάει στην θάλασσα…θα έχω να σου πω πιο πολλά όταν θα έχει τελειώσει όλο αυτό…

[Πραγματικά 16 είμαι…] :P

Αγγελίνα είπε...

Κι εγώ πιστεύω στη μοναξιά.
Αλλά στη μοναξιά που επιλέγει κανείς γιατί την έχει ανάγκη.
Αυτό που δεν αντέχω είναι η μοναξιά που νιώθω καμιά φορά ακόμα κι αν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Αυτή την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας...

Γιώργος Π. είπε...

Δεν ξέρω και τις δύο τις θεωρώ αναγκαίες…τουλάχιστον για μένα…

BlaCk piTt είπε...

Για άλλη μια φορά εξαιρετικό!

Δεν ξέρω...Υπάρχει κάτι άλλο εκτός από τη μοναξιά. Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε.

Nomaiya είπε...

Πολλή ωραία η ιστορία σου...Δεν είναι σαν τις ιστορίες που πολύ συχνά διαβάζουμε, δεν είναι σαν τις ιστορίες χωρίς ουσία...Κρύβει μέσα της αλήθειες που μας πονάνε ηδονικά αλλά και ανυπόφορα...Αλήθειες που τις προστατεύουμε για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας....

Γιώργος Π. είπε...

@black pitt συμφωνώ μαζί σου...[Η παρωδία στο μπλόγκ σου τέλεια...]
παραθέτω ένα μικρό κομμάτι από ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου που γράφει για την μοναξιά....:

‘’Κι όταν σφήγκει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
πού ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεϊμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω απ’ τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει’’


@Justelene(Πιωμενο Κρινο)η ιστορία έχει κάτι βαθύ που δεν θέλησα να το δώσω σκόπιμα...ίσως να έπρεπε να ειπωθεί...Σε ευχαριστώ...[περιμένω να ανανεώσης το μπλογκ σου]