Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...
ΜΕΡΟΣ 6ο
-Πάνω από τα σύννεφα–
Π> Παιδί
Ν> Νεράιδα
...ο ουρανός ήταν κίτρινος, μα ο ήλιος είχε χαθεί...τα σύννεφα πυκνά...παγωμένος αέρας...κι ύστερα ζεστός, καυτός...το παιδί σκεφτόταν την αρχή...τα σύννεφα χάνονται.....ένα βουνό και ένα ξύλινο ετοιμόρροπο σπίτι....πατάει στο έδαφος....και πλησιάζει...
...Η πόρτα του σπιτιού ανοιχτή...
Ν-Τι θέλεις εδώ εσύ;
Π-Δεν ψάχνω κάτι...
Ν-Τότε;
Π-Απλό διάλλειμα από το ταξίδι μου...
Ν-Ωραία...
Π-Πως σε λένε;
Ν-Δεν έχω όνομα...
Π-Μα τότε πως σε φωνάζουν...;
Ν-Δεν με φωνάζουν
Π-Ούτε κι εμένα...Τι γυρεύεις εδώ;
Ν-Δεν ψάχνω κάτι...κρύβομαι από την ασχήμια του κόσμου...
Π-Δεν χρειάζεται....ο κόσμος είναι όμορφος...
Ν-Ο δικό σου κόσμος είναι όμορφος...
Π-Ε, τότε για να νιώσεις πλήρης πρέπει να ομορφύνεις τον κόσμο σου...
Ν-Δεν είναι τόσο εύκολο....
Π-Υπάρχει ελπίδα...ξέρεις οι νεράιδες έχουν μέσα του ελπίδα...
Ν-Όχι και νεράιδα...
Π-Έχεις φτερά...μα μπλε φτερά έχουν μόνο οι νεράιδες...
Ν-Ξέρεις...οι νεράιδες δεν έχουν μπλε σπασμένα φτερά...
Π-Έχουν...
Ν-...παραμένει σιωπηλή και θλιμμένη...
Π-Πάω εκεί που κοιμάται ο ήλιος...
Ν-Έχεις μεγάλο δρόμο μπροστά σου τότε...
Π-Το βράδυ εδώ μπορείς και ακούς τα αστέρια;
Ν-Ναι μα τα συνήθισα, όταν έχεις κάτι κοντά σου συνέχεια, δεν το εκτιμάς μα μονάχα όταν το χάσεις...
Π-Μην περιμένεις να το χάσεις...
Ν-...χαμογελώντας...Θα δείξει τότε...
Π-Μήπως έχεις κανένα τσιγάρο...;
Ν-Ναι...πάρε...
Π-Σπίρτα;
Ν-...του τα δίνει...
Π-...ανάβει το τσιγάρο και ανασαίνει...κι ανασαίνει...
Π-Εσύ καπνίζεις;
Ν-Όχι πια...δεν είναι από τα πράγματα που θεωρώ απαραίτητα...
Π-Ούτε κι εγώ...αλλά που και που μου χρειάζεται
Ν-Η δύναμη είναι μέσα μας....
Π-Σε ένα κόσμο άσχημο δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος...
Ν-Η ζωή είναι μέσα μας...
Π-Δεν χωράει...
Ν-...χαμογελώντας…Είναι μικροσκοπική...
Π-Δεν ξέρω...Τι είναι αυτή η σκάλα...;
Ν-Ο φωταγωγός της γης...
Π-Δηλαδή...;...με απορία...
Ν-Μπορείς να δεις και μόνος σου...
Π-Είναι τρομακτικά;
Ν-Μην σε τρομάζει ο τρόμος...
Π-Θα τα πούμε τότε...
Ν-Ίσως...
...το παιδί ανεβαίνει σε μια πελώρια ξύλινη σκάλα στο πουθενά, σύννεφα καλύπτουν τα πάντα…η αρχή της σκάλας χάθηκε και το σπίτι δεν φαίνετε....
...Συνεχίζετε...
4 σχόλια:
Ti glyko pou einai!!!!
Sou pernaei polla k diafora minimata gia tin zoi..Htan polu aisiodo3h istoria i opoia exei stoixeia apo tin zoh k tis skepseis sou(nomizo)!!!
molis gyrisa apo to xorio k hmoun toso kourasmeni..Otan diavasa tin istoria i kourasi efyge k tora exo omorfa sunais8hmata mesa mou...Na sai kala pou me ekanes na nioso toso omorfa..Filia!!
@Chara σε ευχαριστώ πολλή...Όντος έχει κάποια στοιχεία από την ζωή μου... Τα λέμε...:):):)
"όταν έχεις κάτι κοντά σου συνέχεια, δεν το εκτιμάς μα μονάχα όταν το χάσεις...Μην περιμένεις να το χάσεις..."
"μη σε τρομάζει ο κόσμος"
πόσο υπέροχα και αληθινά είναι τα όσα λες...
Μέσα από τις τάσεις φυγής του παιδιού και την απογοήτευσή του, φαίνεται η ελπίδα του για το κάτι καλύτερο... ίσως είναι η δική σου ελπίδα...
Πάντως εγώ μπορώ να ταυτιστώ απόλυτα με τον ήρωά σου...
Περιμένω τη συνέχεια! :):)
@Αγγελίνα πρέπει να υπάρχει ελπίδα...η μάλλον επιβάλλετε η ελπίδα...ακόμη και αν είναι μικρή και βαθιά, για να μπορούμε να ζούμε...Σε ευχαριστώ...
Δημοσίευση σχολίου