Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Η φωτιά που τρέμει


Ο κόσμος βήματα, ανάσα η ζωή.

Κατεβαίνω στο βούρκο με μισή αναπνοή.

Γυάλινα κάστρα γκρεμίζονται

και γκρεμιέμαι κι εγώ μαζί τους...

Στην πρώτη ανατολή και στην τελευταία δύση.

Τι αχ, ο πόνος...


-7 Σεπτεμβρίου 2007-

-Αλόννησος-

2 σχόλια:

Β.Σ. είπε...

όμορφο πολύ.

μου άρεσε.

σαν μια αναπνοή μου φάνηκε.

Γιώργος Π. είπε...

:) !!!