Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

κλουβιά.


Στα γυάλινα κλουβιά μας.

Λατρέψαμε.

Φοβηθήκαμε

Πονέσαμε.

Συνηθίσαμε.

Πίσω από τις ίριδες των φεγγαριών.


7 Σεπτεμβρίου 2008

Αλόννησος

4 σχόλια:

candyblue είπε...

Σπάσε το τζάμι..τώρα που ακόμα μπορείς.Είναι αλλιώς εκεί έξω.Δοκίμασε το!

Γιώργος Π. είπε...

Νομίζω πως είμαι έξω τώρα πια, κι αν βαρεθώ ή κουραστώ, πότε-πότε κάνω πως μπαίνω μέσα για να θυμηθώ. Να θυμηθώ τι ήταν όλα αυτά που είχα λατρέψει, φοβηθεί, πονέσει, συνηθίσει. Έχουν σπάσει τα γυάλινα τοίχοι.

Συνέχισε να δημιουργείς πανέμορφα κολλάζ και υπέροχα βιντεοποιήματα.
Σε ευχαριστώ.:)

Αγγελίνα είπε...

στα γυάλινα κλουβιά μας,
οι λατρείες, οι φόβοι, ο πόνος
κατάρα και θυσαυρός μαζί
απόδειξη ζωής και ανθρωπιάς

μόνο τη συνήθεια πολέμα

και μη σταματάς να θυμάσαι

εγώ τουλάχιστον θυμάμαι κι ας βγήκα από τον τοίχο μου πριν καιρό...

Γιώργος Π. είπε...

@Παύω να θυμάμαι σημαίνει ξεκινάω από την αρχή. Και εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να ξαναρχινήσω.

Η Συνήθεια είναι αυτή που μας κρατάει. Αυτή που ανοίγει δρόμο στο ξαφνικό, στο μη προβλέψιμο, φαντάσου, δες, πλάκα-πλάκα πόσα πράγματα, πόσες κινήσεις έχεις αγαπήσει μόνο από συνήθεια.
Αν δεν υπήρχε συνήθεια θα υπήρχε κάθε μέρα το άγνωρο , κάθε μέρα μια καινούρια μέρα. Δηλαδή ότι κτίζεις θα χάνετε, ότι αγαπάς θα ξεχνάει. Δεν είμαι μηδενιστής.
Αν δεν υπήρχε όμως συνήθεια δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πότε μια στιγμή που θα έσπαγε την συνήθεια και είναι ξεχωριστή.
Δεν θα μπορούσα να γράφω, δεν θα υπήρχε λόγος άλλωστε, ούτε θα υπήρχε λόγος να παίξω κιθάρα. Δεν θα υπήρχε τροφή να κάνω κάτι σε αντίθεση με την συνήθεια.
Δεν θα βαριόμουν και δεν θα μου έλλειπε κάτι. Δεν θα υπήρχε αφορμή να μπαλώσω κενά.

Είμαι σίγουρος πως θα θυμάσαι. Ανθρωπιά.

Σε ευχαριστώ!! –και ναι!!! τέλειωσε το σκέπτομαι και γράφω-