Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Τα άδεια καπέλα

Νο6

-(γελώντας) Φτάνουμε.

-Έτσι είναι να γίνει.

-Η μοίρα;

-Ποια μοίρα μωρέ. Η τελική πληρωμή.

-Δηλαδή μου λες πω όλα τώρα πληρώνονται;

-Ναι.

-Και εκείνοι;

-Και εμείς.

-Ρε αυτοί θα πληρώνουνε ακόμα, μέχρι που η ψυχή μας θα φεύγει.

-Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να μην λοξοδρομούμε;

-Για μένα το τέλος, το ψεύτικο έγκλημα, εμείς που προδώσαμε τους εαυτούς μας, η τιμωρία…

-Εγώ δεν ξέρω. Πιστεύω πως θέλω να φτάσω στο τέλος, για να καταλάβουν κάποτε πως εγώ δεν φοβήθηκα, δεν με ξάφνιζαν οι ετυμηγορίες τους. Έχω τον εαυτό μου έτοιμο για κάθε ποινή.

-Μου λες πως το κάνεις από υποταγή;

-Μπορεί, μα θα καταλάβουν πως λάθεψαν.

-Δεν θα υπάρχεις τότε.

-Μα τότε θα γεννιέμαι.


...Συνεχίζετε...

4 σχόλια:

Morpheus είπε...

Όποτε περνώ απ' την κοιλάδα σου πάντα κάτι μένει να με μαγεύει. Απλά και καθημερινά λόγια. Κι όμως τόσο γεμάτα...
Χαιρετώ.

Γιώργος Π. είπε...

Νιώθω πολύ περίεργα και όμορφα που ταξιδεύω έστω και έναν άνθρωπο. Σε ευχαριστώ πολύ. Να σε καλά.

Αγγελίνα είπε...

με θέλετε μαζί σας;
στο ταξίδι εννοώ...

ψοφάω για κάτι τέτοια...
:)

Γιώργος Π. είπε...

Είσαι ευπρόσδεκτη, αλλά νομίζω πως ήδη έχεις ξεκινήσει μαζί μας, στο ταξίδι μας. :) :)