Ρίξε φορμόλη στα σπλάχνα μου.
Καμφορά στο αίμα μου να πυκνώσει.
Κλίσε τα μάτια κι αφαίρεσε το χρώμα.
Σε ένα ασπρόμαυρο μοτίβο.
Ύστερα σε ένα παλλόμενο παλμό.
Να παλαιωθεί το επίκεντρο του κόσμου.
Μύρισε τον Μάρτη…
Σαν αυγουστιάτικο απόγευμα,
σε γειτονικούς κήπους ανθισμένα γιασεμιά.
Θυμίζει, κείνες τις ξεχασμένες μνήμες.
Κείνα που δεν αποζήτησε κανένας, κανείς.
Και τώρα φθινοποριασμένος Σεπτέμβρης.
Όλα θάβονται στην πηχτή λάσπη.
Κι οι μνήμες.
Πάντα με νωχέλεια.
Τέμνοντας το αόριστο σημείο του κύκλου.
22 Σεπτέμβρη 2008
Αλόννησος
4 σχόλια:
έρχονται και φεύγουν οι μήνες. με μυρωδιές και σώματα που περνούν ανάμεσά τους...
και μέσα στην λάσπη ακόμα, υπάρχει κάτι που ζητά κάποιον να το ανακαλύψει...
φιλιά βρόχινα...
Κι απόψε που η βροχή ξανά άρχισε…Ήσυχη Βρόχινη Νύχτα. Να σε καλά.:)
καμιά φορά χρειάζεται να αφαιρέσεις τα παλιά χρώματα για να φτιάξεις τις καινούριες ζωγραφιές σου...
Έχεις δίκιο μα καμιά φορά φεύγουν,τα αφαιρείς, πεθαίνουν και δεν ξανά έρχονται, μένει μοναχά μια πλέρια απουσία ενός ασπρόμαυρου σκηνικού.
Δημοσίευση σχολίου