Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Εδώ Πολυτεχνείο 2008.

Χθες δεν βρήκα χρόνο να κάτσω να γράψω τις θέσεις μου για το πολυτεχνείο.
Νιώθω πάντα ένα δέος, μία ντροπή και περηφάνια ταυτόχρονα.
Περηφάνια για τους νέους εκείνης της εποχής που έμαθαν να διεκδικούν και ντροπή για τους ανθρώπους που πάτησαν και συνεχίζουν να ποδοπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η τιμή των νεκρών που μας έδωσαν την ελευθερία μας εδώ στο νησί τιμάτε ως εξής:
Σηκωνόμαστε το πρωί της 17 Νοέμβρη. Έχουν γίνει οι πρόβες. Μαζεύεται όλο το σχολείο σε αίθουσα του δήμου και ξεκινά η γιορτή.
Πάντα στην γιορτή του πολυτεχνείου έγραφα κάτι για το αίμα του Νοέμβρη.
Όχι για να γλείψω τους καθηγητές ούτε να φανώ, αλλά γιατί είναι μια γιορτή που την νιώθω πολλή κοντά στην γενιά μου.
Η τιμή για εκείνους τους ανθρώπους από μας τους νέους αποδίδετε με χάχανα, ψιθύρους, παίζοντας παιχνίδια στα κινητά και διάφορα τέτοια.
Φέτος ήταν η χειρότερη γιορτή. Και από θέμα οργάνωσης και από θέμα παρακολούθησης.
Δεν ζήτησα ποτέ από τους συμμαθητές μου να συγκινηθούν, δεν ζήτησα ποτέ να προσέξουν, μόνο να κάνουν ησυχία για τους πέντε-δέκα που θέλουν να ακούσουν.
Τέλος πάντων θα μου πεις στα πιο πολλά σχολεία έτσι γίνετε αφού έχει χαθεί το
νόημα.
Χθες όπως και σε κάθε γιορτή θα βγήκαν οι Έλληνες τσολιάδες με τις κουκούλες θα έσπασαν ότι βρήκαν, θα έπαιξαν ξύλο με τα μπατσόνια όπως κάθε χρόνο δηλαδή.
Είναι και αυτοί άνθρωποι που ξεφτιλίζουν το γεγονός. Γιατί το Πολυτεχνείο δεν ζει.
Έζησε. Ο Καρατζαφέρη θα έτριβε τα χεράκια του όταν θα έπεφτε η πόρτα και οι άκρο δεξιοί θα έκλαιγαν για τον Παπαδόπουλο.
Η γιορτή του Νοέμβρη έχει ξεφτιλιστεί τώρα πια, από εμάς τους ίδιους. Και ξέρεις γιατί; Γιατί πάντα λέμε εμείς για τους άλλους και ποτέ δεν είπαμε για εμάς.
Γιατί κανείς ποτέ δεν ανέλαβε ευθύνες.

[Και σε ένας γνωστό που διαφωνούσαμε έντονα: Ξέρεις δεν βγήκαν από το Πολυτεχνείο Δαμανάκιδες όλοι, πολλά ρουθούνια μάτωσαν και μέσα και έξω.
Δολοφόνοι ήταν και οι στρατιώτες και οι μπάτσοι αλλά και αυτοί που δεν αντιδρούσαν. Και όχι φίλε ‘’μου’’ δεν ήταν καθαρά μια αριστερή επανάσταση, μη βλέπεις που οι φασίστες έτρεμαν τους αριστερούς, ήταν μια επανάσταση που ξεκίνησε από φοιτητές, μπορεί ένα μεγάλο μέρος να ήταν αριστεροί αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που κινούνταν στο πολιτικό χώρο του κέντρου και της δεξιάς. Όσο για την μαρτυρία του καραγκιόζη του οδηγού ένα έχω να σου πω, ρώτα και τον αδερφό μου τον ψεύτη. Ας έκανε εξορία όπως έκαναν και άλλοι που αρνήθηκαν. Αν ήταν το παιδί του μέσα θα την έριχνε;]

[Σε έναν αξιόλογο άνθρωπο: Δεν χαμογέλασα γιατί δεν μου φαίνονται ιστορίες του μπαρμπαγιαννάκη αλλά ήταν ένα χαμόγελο βουβό, ειρωνικό για τις καταστάσεις που περιγράφεις, για τις εφημερίδες…Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να γελάσω, η θεία μου άλλωστε ήταν μέσα και έφαγε πολλή ξύλο, μου έχει πει πολλά πράγματα για το κλίμα στην εποχή εκείνη]




Σας μιλάνε οι άνθρωποι που τσαλακώθηκαν πίσω απ την πόρτα.
Σας μιλάνε οι νεκροί.
Εδώ πολυτεχνείο.
Σας μιλάνε τα σώματα που έγιναν οδοφράγματα.
Εδώ πολυτεχνείο 1973.
Σας μιλάνε οι φοιτητές.
Εδώ Πολυτεχνείο 2008.
Σας μιλάνε οι προδότες, οι ληστές.
Εδώ Πολυτεχνείο του σήμερα,
κανείς δεν θυμάται, κανείς δεν αναλαμβάνει.
Εδώ Πολυτεχνείο του 73
Αδέλφια μου είμαστε άοπλοι, είμαστε νεκροί.


[Το ποίημα είναι η απάντηση-σχόλιο για την ανάρτηση της φίλης Αγγελίνας http://tpsyxh.blogspot.com/2008/11/17.html ]

10 σχόλια:

Αγγελίνα είπε...

Κάθε χρόνο πάω στο Πολυτεχνείο. Όχι για να πω ότι πήγα, ν' αφήσω ένα λουλούδι και να υποκριθώ ότι συγκινούμαι. Και νομίζω πως το κάνω περισσότερο για μένα παρά για να τιμήσω όλους όσους αγωνίστηκαν εκείνη την περίοδο. Καθαρά εγωιστικά. Για μένα το Πολυτεχνείο είναι μια αφορμή για προβληματισμό. Μια εμπειρία αφύπνισης. Γιατί ένα απ' τα πράγματα που φοβάμαι περισσότερο είναι να μη γίνω κάποια μέρα ένας προδότης, ένας ληστής, ένας που δε θυμάται, που δεν αναλαμβάνει. Ένας ζωντανός-νεκρός. Δε θέλω να γίνω έτσι και με συγκλονίζει το ερώτημα του τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση αυτών των ανθρώπων.
Να πάψουμε να ελπίζουμε ότι θα γίνει κάτι. Να αρχίσουμε να πράττουμε.

Υ.Γ. Πολύ οικείες οι εικόνες σχολικών εορτών που περιγράφεις...:)
Περίμενα τουλάχιστον ότι φέτος στο λύκειο θα υπήρχε μια διαφορετική -ίσως πιο ώριμη- αντιμετώπιση. Αλλά μπαααα....

Υ.Γ.2 Αν βρεθείς ποτέ στην Αθήνα 17 Νοέμβρη και ειδικά στο χώρο του Πολυτεχνείου θα απογοητευτείς πιστεύω ακόμα περισσότερο.

Y.Γ.3 Να 'σαι πάντα καλά!

Chara είπε...

>>Η τιμή για εκείνους τους ανθρώπους από μας τους νέους αποδίδετε με χάχανα, ψιθύρους, παίζοντας παιχνίδια στα κινητά και διάφορα τέτοια.
Φέτος ήταν η χειρότερη γιορτή<<

Συμφωνώ απόλυτα..Ήταν πολύ άσχημο αυτό που συνέβει!!
Αλλά ευτυχώς υπήρχε κάποιος να βάλει τάξη σε όλο αυτό!!
Να 'σαι καλά ρε Κουρελάκι μου..

Να σχολιάσω κ την φωτό..Είναι φανταστική..Ευτυχώς που πρόλαβα και σου "κλεψα" μια..χιχι

Daria είπε...

Έτσι είναι George, όπως τα λες. Οι γιορτές στα σχολεία μοιάζουν όλες μεταξύ τους. 28η Οκτωβρίου, 25η Μαρτιόυ, Πολυτεχνείο. Το 95% δεν ξέρει γιατί υπάρχει η κάθε μια απ' αυτές. Στα σχολεία είμαι και το ξέρω. Τσατίζομαι κάθε φορά κι όχι μόνο στο Πολυτεχνείο που ζούσα όταν έγινε. Πρέπει να την ξέρουμε τη ρημάδα την ιστορία, να την ψάχνουμε όσο μπορούμε. Μόνο έτσι ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε μερικά "γιατί". Να καταλάβουμε πως φτάσαμε εδώ, ποιών καταστάσεων είαι αποτέλεσμα τα όσα ζούμε.
George, χαίρομαι να βλέπω πως υπάρχουν μαθητές σαν και σένα. Που χρησιμοποιούν αυτό που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι τους. Διότι χρόνο με το χρόνο θεωρείται άνευ ουσίας το να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας.
Πρέπει να ζορίζεσαι στο σχολείο σου εσύ. Μπορώ να φανταστώ την εικόνα... Εγώ πάντως χαίρομαι να σε διαβάζω κι ας σχολιάζω σπάνια.

Γιώργος Π. είπε...

@Αγγελίνα καθένας πενθεί διαφορετικά, πάντως όχι με γέλια.
Όταν έγραψα για ληστές και για προδότες δεν μίλαγα για σένα.
Το μόνο που έχω να πω και ντρέπομαι είναι πως φθείρονται οι αξίες.
Να σε καλά.¨){Το σχολείο μας είναι Γυμνάσιο με Λυκειακές τάξεις δηλαδή στεγάζετε το λύκειο μαζί με το γυμνάσιο. Μπορώ να σου πω πως το γυμνάσιο ήταν πιο ήσυχο από το λύκειο.}

@Chara ήσουν εκεί, τα είδες.

@Daria Pavlovna είμαι σίγουρος τώρα πια πως είσαι φιλόλογος. Και όντος ζορίζομε στο σχολείο.
Πρόσφατα κατάλαβα ότι εδώ κανέναν δεν τον χωρίζει τίποτα από τα άλογα όντα.
Δεν είναι θέμα σχολίων.
Να σε καλά. :)))))

Daria είπε...

Κι όμως ΔΕΝ είμαι φιλόλογος; Θετική επιστήμη σπούδασα και εφαρμοσμένες τέχνες. Πάντα όμως μου άρεσε η γλώσσα και διάβαζα πολύ λογοτεχνία.
Την καλησπέρα μου.

Α, και πάντα κάπου υπάρχουν άνθρωποι που μας ταιριάζουν και μας καταλαβαίνουν. Απλά για όσους ξεφεύγουν λίγο από το μονοπάτι είναι δύσκολο.

Γιώργος Π. είπε...

Ευτυχώς που τους έχω βρει τους ανθρώπους που με καταλαβαίνουν. Και πραγματικά δυσκολεύτηκα. Μονοπάτι όπως κοπάδι;

Daria είπε...

Μονοπάτι όπως κοπάδι;

Πέστο κι έτσι.

Ανώνυμος είπε...

Η σημαντικότερη "εθνική χαρά" σ' αυτή την χώρα ίσως. Μιλάμε για ενδοχώριο γεγονός, για την απόδειξη των δημοκρατικών ιδεών, όχι για την διαπραγμάτευση με μια μεγάλη δύναμη!
Και από μικρά δεν θέλανε να έχουμε ένα τέτοι γεγονός τόσο ψηλά όσο τις άλλες εθνικές εορτές μας...

Γιώργος Π. είπε...

@freya_ ναι είναι από αυτές που ξεχωρίζω. Είναι όμως διαφορετική γιορτή. Δεν πρόκειται για ξένο εχθρό διαφορετικής φυλής αλλά για έλληνες. Είναι ένα περιστατικό που αφορά την Ελλάδα. Τις θεωρώ όλες σημαντικές επετείους και την 28η και την 25η αλλά το πολυτεχνείο είναι αυτό που εκτιμώ πιο πολλή γιατί το νιώθω πιο κοντά στην γενιά μας αλλά και γιατί είχε να κάνει με μία διαφορετική επανάσταση. Μια επανάσταση εναντίων του φασισμού.

Ανώνυμος είπε...

Ακριβώς, ήταν κάτι που αφόρουσε τους Έλληνες με τους Έλληνες, είχε να κάνει με αποφάσεις που αφορούσαν ένα στάδιο μετά από αυτό μιας επανάστασης ή ενός πολέμου.