Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

εκείνη η γριά...

Κάθε φορά που περνούσα από το κείνο το στενό, πίσω από τα μυτερά κάγκελα της αυλής, πίσω από το τζάμι, καθόταν εκείνη η γριά, με τα κάτασπρα μαλλιά.

Πάντα κοίταζε το δρομάκι και φόραγε στο κεφάλι κείνο το κουρέλι που έδενε τα μαλλιά της. Πλάι της καθόταν η πενηντάρα αλλοδαπή με τα βαμμένα μαλλιά που έπλεκε συνεχώς φορώντας τα κοκάλινα γεροντίστικα γυαλιά της. Κάθε φορά που πέρναγα από το στενό έβλεπα την θλίψη της γιαγιάς που με κοίταζε με απορία. Και κείνο το αξέχαστο χαμόγελο της αλλοδαπής ήταν τόσο όμορφο. Μου άλλαζε την διάθεση.

Κι όταν νύχτωνε και έκλιναν τα παραθυρόφυλλα του παραθύρου της κουζίνας, καθόταν στο αναπηρικό της καροτσάκι, κάτω από το ημίφως του κόκκινου φωτός της κρεβατοκάμαρά της. Καθόταν κάθε βράδυ του Χειμώνα και κοίταζε την άγρια μαύρη θάλασσα.

Μου έκανε εντύπωση το βλέμμα της και πάντα την κοίταζα καθώς περνούσα. Εδώ και δύο χρόνια πάντα στο παράθυρο, σπάνια την μετακινούσαν έξω στην άδεια αυλή.

Και άδεια γιατί είχε μονάχα μια γλάστρα με κάποιο σάπιο από τον καιρό φυτό και μια άχαρη σκάλα στην γωνία.

Ο γιος της, εκείνος ο χοντρός κύριος με το μουστάκι και το βλέμμα της απάθειας πάντα στα μάτια του, μου την έδινε όταν πήγαινα στο μαγαζί του να πάρω τσιγάρα και μπέρδευε τα Καρέλια με τα Γουίνστον.

Ήταν μία γιαγιά ξεχασμένη, θλιμμένη και θυμάμαι πως με κοίταξε πίσω από τα τζάμια. Ίσως και να μου θύμιζε και την γιαγιά μου…αλλα δεν ήταν.

Επτά και δέκα. Η τσάντα βαριά. Πρώτη ώρα κατεύθυνση αρχαία. Κλαδώνω την πόρτα. Φυσάει ζεστό αεράκι του Νοέμβρη και έχει και έναν δειλό ήλιο. Έχω αργήσει.

Ακούγετε η νεκροκαμπάνα.


‘’Όλο και κάποιος θα ξενιτεύτηκε’’


Το βράδυ τελειώνοντας το μάθημα πέρασα το στενό. Στην άσχημη αυλή το αναπηρικό καροτσάκι της γιαγιάς φορτωμένο μια μαύρη πλαστική σακούλα σκουπιδιών. Το ημίφως του κόκκινου φωτός χωρίς την παρουσία της ανάπηρης περσόνας.

6 σχόλια:

Daria είπε...

Σαν τη γιαγιά Άννα της δικιάς μου παιδικής ηλικίας. Μόνη στο παράθυρο. Δεν την ήθελε η νύφη, δεν ταίριαζε μάλλον με το σαλόνι. Μόνη πέθανε, τότε δεν υπήρχαν αλλοδαπές.

Γιώργος Π. είπε...

Μάλλον αυτό θα ναι το ευχαριστώ της γυναίκας που μεγάλωσε τα παιδία της…
Τα παραθυρόφυλλα από το μπροστινό παράθυρο σήμερα δεν άνοιξαν.

Chara είπε...

Και εγω χθες που εφυγα απο εσενα κ περασα απο κει ηταν κλειστα..να σου πω την αληθεια αγριευτικα λιγο..
Αυτα τα παρα8υλοφυλλα θα αργησουν να ξανα ανοιξουν..

Γιώργος Π. είπε...

Και δεν νομίζω πως θα ξανά ανοίξουν, και το κόκκινο φως από το πλάγιο παράθυρο έδυσε.

Ανώνυμος είπε...

Από τη μια ένα θλιβερό γεγονός κι από την άλλη ένα καλογραμμένο κείμενο. Γειά σου Γιώργο... να ξέρεις ό,τι μπαίνω και διαβάζω το blog σου. Καλή συνέχεια.
Πέτρος, megaloserwtikos.

Γιώργος Π. είπε...

Να σε καλά Πέτρο και σε ευχαριστώ. Χάθηκα από το musicheaven. Ελπίζω να τα πούμε.