Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Μου είχες πει...



Μου είχες πει:


Να επιστρέψουν οι προδομένοι

μέσα από τα κίτρινα λιβάδια,

να στοιβαχτούν σαν πρόσφυγες

στα υπόγεια.


Σου χα πει:


Πως στους τοίχους γράφτηκαν,

συνθήματα των παραπλανημένων.

Πως μέσα μας βαθιά ανασαίνει η πίστη.


Κάποτε μου χες πει ακόμα:


Πως εκείνα τα μοβ κλειστά όνειρα,

ήταν οι μνήμες από το ποτάμι με τις καλαμιές.

Τότε που ‘μουν παιδί, χαμογέλαγα

και δεν μίλαγα τόσο.


Κι εγώ σου χα πει ακόμα:


Ότι δεν φτάνει κανείς

να κρεμαστεί ανάποδα από

τα σύρματα των στύλων.

Μα ματώνουν οι χειμωνιάτικες ακακίες

τα δάκτυλα μου.




13 Νοεμβρίου 2008

Αλόννησος

3 σχόλια:

Daria είπε...

Προσπάθησα πριν να σου αφήσω σχόλιο και τα έπαιξε το γκουγκλ. Δεν θυμάμαι τι έγραψα. Σκέφτηκα πως δεν είναι της μοίρας μου να σου αφήσω σχόλιο ποτέ μιας και έχει ξανασυμβεί. Αν συμβεί και τώρα θα πειστώ για τη μοίρα των σχολίων μου εδώ.
Φλυαρώ...
Τι ήθελα να πω; Ωραίες φωτογραφίες. Για τα κείμενα δεν ξέρω. Είναι τόσο ποιητικά και τόσο προσωπικά. Μ' αρέσουν αλλά δεν μπορώ να τα σχολιάσω.
Α, και καλησπέρα. Τι καλησπέρα δηλαδή; Θα ξημερώσει σε λίγο.

Γιώργος Π. είπε...

Καμιά φορά επηρεαζόμαστε πολύ από την μοίρα.
Μου αρέσουν πολύ οι μνήμες από την γειτονιά σου.

Καλημέρα

Nomaiya είπε...

Μου μετέδωσε την ανάμνηση μιας αόριστης θλίψης που τριγυρνάει στο παρελθόν αλλά και στο παρόν.
Ο τελευταίος στίχος είναι ο πιο καθηλωτικός ίσως επειδή μαζί με τα δάχτυλα ματώνει κ η ψυχή μας...
Καληνύχτα...