Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Τα άδεια καπέλα

Νο9

-Θάλασσα.
-Πως;;;
-Θάλασσα. Ο χρόνος είναι θάλασσα.
-Αλήθεια πες μου. Δίνεις για να πάρεις ή παίρνεις για να δώσεις;
-Πάντα έπαιρνα για να πάρω. Τώρα αν είχα χρόνο θα έδινα χωρίς να πάρω.
-Μετανιώνεις; Αυτό μου λες;
-Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να περιμένω στην σειρά.
-Το ταξίδι...
-Ξέρω μα δεν μπορώ να καθυστερώ. Να ξέρω πως θα πεθάνω και να περιμένω. Αυτό είναι μαρτύριο.
-Φτάνουμε. Κλίσε τα μάτια.
-Δεν βλέπω.
-Άνοιξε τα.
-Φτάσαμε. Πώς;
-Ήρθε η σειρά μας.
-Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που ‘σβησα τα μάτια;
-Το κενό. Το τίποτα. Ο χρόνος είναι θάλασσα μου είχες πει... Θυμάσαι;


...Ο δήμιος αδειάζει την κρεμάλα από τους προηγούμενους. Φτιάχνει το σαθρό στερέωμα. Ξύνει τον ώμο του. Ο ιερέα αγιάζει τις σάρκες με τα ανοιχτά μάτια.
Σταυρώνει τον ορίζοντα. Τοποθετούνε τη θηλιά στα λαιμά τους. Ζεστή. Την σφίγγει.
Ο ένας κοιτά τον άλλον. Δύο άγνωστοι δίπλα τους. Κοιτάνε χάμω. Στέκουν εκεί. Σαν θαυματουργοί...

...Συνεχίζετε... –ανορθόγραφα-




5 σχόλια:

Αγγελίνα είπε...

δίνεις ό,τι έχεις ή μόνο ό,τι δε φοβάσαι να χάσεις;

Γιώργος Π. είπε...

Το σκεφτόμουν καιρό…
Κάποτε έδινα για να πάρω. Έδινα τα πάντα και σε όλους.
Τώρα δίνω σε όλους αυτά που δεν φοβάμαι να χάσω, τα σίγουρα. Και στους ‘’δικούς μου’’ ανθρώπους τα πάντα. Δεν περιμένω από κανέναν να πάρω αν δεν μου δώσουν.
Εσύ;;;
Είχα πει κάποτε σε μια γυναίκα πως ένας καθηγητής μου είναι άχρηστος και στο αντικείμενό του και σαν άνθρωπος. Μου είχε πει να δω καλύτερα και πάρω και το ελάχιστο που θέλει να δώσει, κάτι έχει κι αυτό.

Αγγελίνα είπε...

είχα γράψει κάπου :

"δίνω ό,τι έχω
όπως το έχω
κι όπως το νιώθω"

το πιστεύω.
προσωπικά δε μπορώ να διαχωρήσω τους "δικούς μου ανθρώπους" από τους "άλλους" εύκολα. γιατί αυτό καμιά φορά είναι πολύ σχετικό. πράττω αυθόρμητα σε σημείο παρεξηγήσιμο.
όντως ο κάθε άνθρωπος έχει να σου δώσει κάτι διαφορετικό... ακόμα κι αν αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή.

outcast poetry είπε...

Ο χρόνος είναι θάλασσα σε αυτό στέκομαι για λίγο.Τώρα το πώς πορευόμαστε...Με σχεδία,με πλοίο,με υποβρύχιο ή κολυμπώντας;Αποφεύγουμε τους ύφαλους ή καταντάμε ναυάγια;Σίγουρα αν ζυγίσουμε το τί δίνουμε και το τί παίρνουμε,κρατάμε τις ισορροπίες.
Τα συνδύασα λίγο περίεργα,χωρίς να σε κουρασα ελπίζω.
Έτσι με ταξίδεψε το ποίημα σου,πολύ όμορφο.

Γιώργος Π. είπε...

outcast poetry, δεν με κούρασε καθόλου ο συνδυασμός σου. Τα ποιήματά σας υπέροχα. Σε ευχαριστώ.