Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 12ο–Το τελευταίο-

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι....

ΜΕΡΟΣ 12ο

‘’Γίνομε αστέρι’’ –Το τελευταίο-

(δεν υπάρχουν διάλογοι και ρόλοι)




Η ταμπέλα δύση και το σκιάχτρο είχαν χαθεί μακριά, κάτω στο άβυσσο χώμα...

Ο μικρός ήταν πιο μόνος από ποτέ...

Τα σύννεφα κι ουρανός ήταν παράλληλες γραμμές στο χρόνο...

Πίσω του κόσμος τιποτένιος, σαν να υπήρξε, ιδεώδης από την λύπη του, χαμένος μες στην ύπαρξη...

Έφτανε στο προορισμό του, μύριζε το χώμα βρεγμένο, πλησίαζε στον χειμώνα...

Νύχτωνε…Τα σύννεφα κίτρινα, κι ήλιος πίσω από το βουνό εκεί που κοιμάται...

Δεν θα ‘ταν ένα τσιγάρο διαδρομή, κόνταινε ο δρόμος και το μονοπάτι ημέρευε.

Πορτοκαλί τα δέντρα, ανάστροφα αντανακλώμενα, τα ουράνια που λάτρεψε...

Ίδρωνε, έσταζε από παντού νερό...

Πάτησε στο χώμα, στο καφέ ξέρω χώμα κι η λάσπη κολλούσε στα γυμνά του πόδια, κίτρινα και μαβιά παρέμεναν τα σύννεφα, και η δύση πόσο όμορφη στο βουβό αλάφιασμα...Ο δρόμος λασπερός, ο χειμώνας παγερός και τα μάτια του στεγνά, στεγνά...Τα βουνά χιονισμένα του χειμώνα κατάκτηση, μα χωρίς τόλμη στη μοίρα αφημένα, κρύα...

Πίσω του μαύρο της αβύσσου χρώμα, όλα είχαν τελειώσει, όλα τελειώνουν...Όλα θέλουν να τελειώσου χωρίς να έχουν ξεκινήσει, όπως δεν εξηγήθηκε ο χρόνος κι ο πόνος μέσα μας...

Τρεκλίζει, πέφτει κάτω, χάνει την ισορροπία του, σηκώνετε, την ξανά βρίσκει... Σταματάει. Συνεχίζει...

Πίσω του η ομίχλη της αβύσσου, νυχτώνει, χάνετε ο ήλιος, κοιμάται, τείνει να εκλείψει. Τρέχει τόσο γρήγορα που μένουν ακίνητες οι σκιές...Τρέχει. Τρέχει κι ύστερα τραμπαλίζετε στον αέρα εκεί που ματώνει η όψη του, σταματά...

Τα μάτια γυαλίζουν, νυχτώνει, κάθε σπιθαμή, κάθε γωνιά ισώνει...

Ασημένια γεννούνται τα γυμνά δέντρα στο πέρασμά του, βηματίζει σε πετρότοπους, ξερότοπους που οδηγούν σε νεκρότοπους δίχως τελειωμούς...

Αδειάζει το κεφάλι του, τα σπλάχνα του...Τον εαυτό του, το είναι του, το εγώ του, οι άλλοι έχουν ίδει χαθεί, ίσως ζουν...Ίσως...Ίσως...

Η ταμπέλα χιλιόμετρα πίσω, δεν φαίνετε καν. Μόνο η μνήμη. Ξεχνά, τα γόνατά του, τα πέλματά του ματωμένα, πληγές και σιδερένια αγκάθια...

Τα ρούχα του κουρελιάζονται στον παγερό άνεμο, ξεκοιλιάζονται τα δέντρα...

Σπλαχνίζετε τους άλλους, τα δέοντα...

Μικρό τιποτένια φως έμεινε ο ήλιος. Πόσο λατρεύτηκε. Χάνετε αργά, αργά σα βάδισμα χελώνας. Δεν έχει κάτι να πιστέψει, κάτι να υψώσει εκεί που υμνείτε η λήθη.

Σφάλματα και η μουσική του σώματος πίσω των καλεί, να γίνουν ένα.

Κουφός εκείνος, ικέτης ο άλλος.

Πίσω του η άβυσσος βυθίζετε και βυθίζει. Ο ουρανός στου ερέβους καλεί.

Πίσω του δεν απομένει ανάσα καμιά, να κρατήσει, να κρατηθεί αυτόφωτη.

Κινούνται όλα γοργά σα να σήμανε, σαν να γύρευε φυλακτό.

Αρχίζει να ουρλιάζει, υστερικά χτυπιέται πότε στον ουρανό πότε στη γη, σκίζει τη σάρκα του, τα χάνει, τον εαυτό του, τη ματιά του, σιχαίνεται, λατρέψει, ξεχνά, θυμάται.

Κι ύστερα ισορροπεί, καταπίνει το δάκρυ του.

Μισή, Αγαπά...Θυσιάζετε, υποφέρει, υπομένει, δεν συμβιβάζετε...

Αγγίζει με πόνο της πληγές του, τις γλύφει να γιατρευτούν μα αρρωσταίνει.

Γίνετε καλά...οι πληγές μεγαλώνουν, μικραίνουν, εξαπλώνονται, εξαλείφονται...

Φωτίζετε, κομματιάζετε σε χίλια κομμάτια, περπατάει μέσα του η θάλασσα...Γίνετε άνθρωπος, άντρας, πεταλούδα, παλιάτσος, σκιάχτρο, μαριονέτα και ξανά παιδί...

Υψώνετε πάνω από τα σύννεφα κι που ο ουρανός είναι καθάριος...

Σηκώνεις τα χέρια, γελάς, δακρύζεις...


...ανάβεις φως, φεγγοβολάς, τότε κλαίω κι εγώ...και μου λες:


‘’Όλοι για κάτι γεννηθήκαμε...’’
και χάνεσαι ψηλά, πολλή ψηλά εκεί στη Ανδρομέδα. Γένεσε αστέρι... Χωρίς να λογαριάζεις τους κόπους που χάραξες, έτσι για να μυρίζουμε εμείς... Οι φαύλοι!




Θα συνεχίσω ‘γώ για σένα...




Σε ευχαριστώ που σήμερα Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008 με βοήθησες να το γράψω,

σε ευχαριστώ...-ξέρεις εσύ-


Αφιερωμένο σε όσους χάθηκαν στα ταξίδια τους.

Να μην πάψουμε να ελπίζουμε...

Σε έναν Μπαγάσα που γίνικε αστέρι.

Μου φυλάω μια θλίψει χειμώνα...




...Δεν συνεχίζετε...




Τέλος


7 σχόλια:

Chara είπε...

oloi perimename gi'auto to telos ths istorias..kai na pou eftase..itan pragmatika ena polu eyxaristo paramu8i..ta kataferes na me kaneis na dakryso-pragma pou einai dyskolo gia mena-se eyxaristo k pali pou mou xarises mia tetoia omorfh parea..na sai panta kala!!
FILIA.

Γιώργος Π. είπε...

Το τέλος ήταν να γραφτεί και γράφτηκε, έτσι όπως το ένιωσα. Το πώς θα τελειώσει δεν το επιδίωξα να το κάνω συγκινητικό αλλά δυνατό από άποψη εικόνας και συναισθημάτων…
Σε ευχαριστώ…

Αγγελίνα είπε...

ένα παιδί ξεκίνησε απ'το πιο σκοτεινό σημείο του ουρανού και κατέληξε να είναι αστέρι που θα τον φωτίζει...δεν συγκινήθηκα...ένιωσα την ένταση μέσα μου να κλιμακώνεται παράλληλα με το ταξίδι...μέχρι που οδηγήθηκα τελικά στη λύτρωση... η ιστορία σου μου άφησε μια γλυκόπικρη αίσθηση...ελπίδα...ίσως και ζήλια, δεν ξέρω...και μια ερώτηση... είναι το τέλος;... ή μήοως η αρχή ενός καινούριου ταξιδιού;

Γιώργος Π. είπε...

Είναι το τέλος που ορίστηκε, για να συνεχίσουμε...Η λύτρωση. Η ζωή είναι σα σκυταλοδρομία. Σε ευχαριστώ...Να σε καλά!

BlaCk piTt είπε...

μέχρι το αστέρι να πέσει και να ξεκινήσει ένα άλλο τρελό ταξίδι!

myrto είπε...

Nomizo pws den tha mporouse kaneis na skeftei kalitero "telos..."
Yperoxo!!!!

Γιώργος Π. είπε...

@BlaCk piTt κάποτε θα γίνει κι αυτό, μες τον χρόνο για να ανθίζουν τα ‘’τρελά ταξίδια ’’. Ως τότε αναπαύετε στην ουράνια γαλήνη και σιωπή των οριζόντων...


@myrtο σε ευχαριστώ, ένα σχετικό τέλος. Για ένα ταξίδι, για μια ζωή...