Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...
ΜΕΡΟΣ 9ο
-Πεταλούδα σε γυαλί–
Π> Παιδί
Πε> Πεταλούδα
...περιπλανιόταν το παιδί πάνω από την αγριεμένη θάλασσα...μπλε βαθύ, μαύριζε και δίχως γαλήνη....κύματα που άφριζαν....πάνω από τη θάλασσα ιπτάμενος εκεί που δεν υπάρχει άλλο χρώμα....θάλασσα και ουρανός ένα...
....Ανάμεσα από τα κύματα ένα μπουκάλι σφηνωμένο....πλησιάζει και τρυπώνει μέσα....
Πε- Κει που στέκεις εμποδίζεις την κίνηση της θάλασσας...κατέβα από το στόμιο του μπουκαλιού...
Π-Δεν το ήξερα...
Πε-Αρκεί που το έμαθες τώρα...
Π-Πρώτη φορά αντικρίζω πεταλούδα να μιλάει...
Πε-Ήμουν άνθρωπος...
Π-Ποιος σε μάγεψε και σε κλίσε σε ένα τόσο δα μπουκάλι;....
Πε-Μαγεύτηκα πηγαίνοντας εκεί που ο ήλιος κοιμάται...
Π-…με θαυμασμό…Εκεί που ο ήλιος κοιμάται; Εκεί πηγαίνω...
Πε-Είναι μακρύς ο δρόμος και δύσκολος....
Π-Το ξέρω! Πως έγινε;
Πε-Ήταν να γίνει…Δεν θυμάμαι τώρα πια. Πάει καιρός που ήταν όνειρο...
Π-Κι εδώ πως βρέθηκες;
Πε-Πετώντας...όπως βρέθηκες κι εσύ...
Π-Έπρεπε να συνεχίσεις...
Πε-Δεν μπορούσα να συνεχίσω...
Π-Δεν σε βοήθησε κανείς;
Πε-Δεν ήθελα να βοηθηθώ...δεν αρκεί να θέλουν οι άλλο...
Π-Από δω φαίνετε ο πάτος της θάλασσας ε;...
Πε-Έχει καιρό να μπει νερό να γυαλίσει το γυαλί....
Π-Περιμένεις να μπει αυτό...;
Πε-Ναι....δεν στέκει στις παλάμες μου, από το άνοιγμα τον δακτύλων μου γλιστρά....
Π-Μπορεί...
Πε-Μην χάσεις την πίστη σου γιατί θα μαγευτείς...
Π-Προσπαθώ να πιστεύω...
Πε-Εγώ αδιαφορούσα....
Π-Μα δεν είναι αργά να συνεχίσεις, έστω και μαγεμένος....
Πε-Παλιά πληγή.....
Π-Ποτέ δεν είναι αργά....
Πε-Τέλειωσε το όνειρο....
Π-Δημιούργησε ένα νέο....
Πε-Η πεταλούδα πεθαίνει την ίδια μέρα που γεννιέται....
Π-Δεν είναι ο θάνατος κείνος που σβήνει τα όνειρα...
Πε-Τότε;
Π-Μην περιμένεις απάντηση...Ξέρω πως ξέρεις....
Πε-....χαμογελώντας...Δεν είναι ο θάνατος κείνος που σβήνει τα όνειρα!
Π-Δεν ξέρω αν ποτέ θα φτάσω...μα δεν θα χει σημασία....
Πε-Ίσως
Π-Δεν ξέρω ακόμα....θα να με ηρωίνη το βλέμμα του είναι μου...
Πε-Τι θα χεις συλλέξει όμως από το ταξίδι σου....
Π-Κι εσύ;
Πε-Κι εγώ;
Π-Θα μείνεις εδώ, σε αυτό το γυάλινο μπουκάλι;
Πε-Έχεις σκεφτεί ότι το μπουκάλι μπορεί να είναι στα μέτρα μου;
Π-Ναι μα άλλα τα σταθμά όταν δεν είσαι μαγεμένος....
Πε-Η αλήθεια είναι αυτή!
Π-Εγώ δεν χωράω εδώ μέσα, θέλω να πετάξω μακριά είναι ο ουρανός που είμαι στα μέτρα μου και το ταξίδι που θέλω να συνεχίσω...
Πε-Δραπέτευσε λοιπόν....
Π-Εύχομαι να γίνεις καλά...
Πε-Εύχομαι να φτάσεις....
....ο μικρός σκαρφάλωνε πάνω στο στόμιο....ο αέρας έξω από το μπουκάλι τόσο κρύος, ζωντανός....ένας άλλος κόσμος....πίσω βαθιά μες το βρόμικο μπουκάλι κίτρινα φτερά πεταλούδας γινόντουσαν στάχτη....
...βγήκε στο δρόμο ξανά...
...Συνεχίζετε...
4 σχόλια:
Άλλοι φτιάχνουν μπουκάλια στα μέτρα τους και κλείνονται μέσα κι άλλοι βγαίνουν στο δρόμο...
"Δεν είναι ο θάνατος κείνος που σβήνει τα όνειρα!"
αυτό που μ' αρέσει περισσότερο στην ιστορία σου είναι πως μοιάζει με διαμαρτυρία για όλα όσα σε ενοχλούν και σε θυμώνουν, αλλά παράλληλα έχει τόση ελπίδα...
@Αγγελίνα, ο εαυτός τους, ο εαυτός μας είναι αυτός που σβήνει τα όνειρα, αυτό είναι αυτό που ξέρει...
Και όντος καταγράφονται γεγονότα, κουβέντες, στιγμές από την πραγματικότητα ή και πράγματα που με θυμώνουν, με ενθαρρύνουν...
¨Π-Δεν είναι ο θάνατος κείνος που σβήνει τα όνειρα...
Πε-Τότε;
Π-Μην περιμένεις απάντηση...Ξέρω πως ξέρεις....¨
Σε ευχαριστώ...[πολλή ωραίο και όμορφο το ποίημα στο μπλόγκ σου]
Δεν είναι ο θάνατος που αφήνει να σβήσουν τα όνειρα.
Είναι αυτό ΄μέσα μας που αφήνουμε εμείς να πεθάνει που σβήνει τα όνειρα..
Άσε το μπουκάλι, να το πάρει η θάλασσα να το ξεβράσει σε άλλους κόσμους.
Προς τα κει που είναι το φως πήγαινε, εκεί που κοιμάται ο Ήλιος..!
Πανέμορφο καλέ μου!
@Ηλιαχτίδα μου το μπουκάλι είτε εκεί είναι η πιο πέρα θα μένει στο δικό του κόσμο χαμένο...
Είναι δύσκολο το ταξίδι για τον ήλιο...
Να σε καλά...
Δημοσίευση σχολίου