Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...
ΜΕΡΟΣ 8ο
-Δέντρα από χαρτί–
Π> Παιδί
Μ> Μαριονέτα
...το παιδί πετούσε ανάμεσα από τα σύννεφα, σκεφτόταν το ταξίδι του, κι ο δρόμος ήταν αλλιώτικος από πριν...πετούσε για πολύ ώρα...προσγειώθηκε σε ένα τόπο με πηχτή βρεγμένη στάχτη...σιωπή...μαύρος είναι ο ουρανός, σα νύχτα γένηκε ο τόπος…
...καθισμένο σε μια πέτρα ένα ξύλινο παιδί...το παιδί πλησιάζει το ξύλινο παιδί...
Π-Καλησπέρα...
Μ-Εσύ ποιος είσαι...;
Π-Δεν ξέρω...δεν έχω όνομα...
Μ-Ούτε κι εγώ...κανείς δεν ξέρει ποιος είναι...κανείς δεν έχει όνομα...
Π-Μπορεί και να μην έχει κανείς όνομα, να μην είχαμε ποτέ...
Μ-Δεν ξέρω...
Π-Τι κάνεις εδώ;
Μ-Μαζεύω στάχτη...
Π-Στάχτη;
Μ-Ναι στάχτη από καμένα δέντρα...
Π-Δεν χρησιμεύει πουθενά η στάχτη.
Μ-Με στάχτη και φτερά, νερό και ξερά φύλα γεννιούνται τα πουλιά...για να μην μουσκεύουν από την βροχή του Οκτώβρη...Εσύ τι κάνεις εδώ;
Π-Ξεκουράζομε από το δρόμο του ταξιδιού...
Μ-Είναι μακριά; που πας;
Π-Εκεί που κοιμάται ο ήλιος...
Μ-Δεν υπάρχει αυτός ο τόπος...μοναχά κίτρινες πολιτείες με ανθρώπους που μπουσουλάν σαν τετράκυκλα...Ο ήλιος δεν κοιμάται ποτέ...πύρινα λιθάρια τον στέριωσαν και φεγγαριού πνοή, σα πέσει η νύχτα γίνετε...
Π-Δεν είναι έτσι!!! Ο ήλιος κοιμάται σαν νυχτώσει στη δύση, εκεί δεν έχει πολιτείες, ούτε καμένα δάση αλλά σιωπή, πράσινα δέντρα και βιολετιά λουλούδια ανθισμένων κοιλάδων...δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε για δείγμα...
Μ-Και τότε γιατί να πας σε έναν ανθισμένο τόπο χωρίς ανθρώπους...
Π-Επειδή αγαπάω την μοναξιά και σιχαίνομαι την τωρινή πραγματικότητας μορφής του κόσμου και γιατί οι άνθρωποι ζουν με ανθρώπους κι εγώ δεν είμαι άνθρωπος...
Μ-Τι είσαι τότε...;
Π-Παιδί.
Μ-Ανθρώπινο παιδί όμως...
Π-Είμαι μονάχα παιδί, δεν μεγαλώνω...παιδί πεθαίνω...
Μ-Ίσως...
Π-Πως έγινε η στάχτη...;
Μ-Από φωτιά, εύκολα καίγετε το χαρτί και τα δέντρα είναι χάρτινα...
Π-Κολάι στα πόδια μου η στάχτη...
Μ-Είναι από τη βροχή...
Π-Πότε έβρεξε...;
Μ-Πριν έρθεις...
Π-Μυρίζει το βρεμένο χώμα...
Μ-Δεν μπορώ να μυρίσω...
Π-Μυρίζει πολλή έντονα, μυρίζει όμορφα, σα βρεγμένο καλοκαίρι...
Μ-...γελώντας...Χαθήκαν και τα καλοκαίρια...
Π-Ίσως και να μην υπήρξαν ποτέ..
Μ-Μπορεί και αυτό...
Π-Εσύ που πάς;
Μ-Δεν πάω πουθενά...δημιουργό περιστέρια..
Π-Εσύ ξέρεις τότε... Πότε κάηκε το δάσος...;
Μ-Λίγο πριν έρθεις...
Π-Πρώτα κάηκε και μετά έβρεξε;
Μ-Όχι, όχι πρώτα έβρεξε...και μετά κάηκε...
Π-Θέλω να φύγω...έχω να συνεχίσω το ταξίδι...
Μ-Ελπίζω να φτάσεις εκεί που φθονείς...
Π-Να προσέχεις να μην βραχείς...το χαρτί μουσκεύει...
...μετέωρο στάθηκε το παιδί, ήξερε πως υπάρχει ο τόπος που ψάχνει...πετάει ψηλά και πότε κοντά στην θάλασσα όπου καθρεφτίζετε η μορφή του και σα σκιά ταΐζει τα κύματα...
...Συνεχίζετε...
2 σχόλια:
polu sygkinitikh istoria...
kalh synexeia...filia.
@Chara ευχαριστώ...τα λέμε...!!!:):)
Δημοσίευση σχολίου