Είν’ οι ανάσες των παιδιών χάρτινα ποδήλατα
Μαυρίζει το σύμπαν και βλέπεις το φως.
Πεταρίζει μέσα μας τις ομίχλης υγρασία,
βγαλμένα από το άρρητο τις κραυγής αιθέρας.
Αόρατα, ασυνήθιστα τρεκλίζοντας στα σπλάχνα μας τρυπώνουν
βοές διάφανες του παρελθόντος...
Στη θέση του είναι μας και των ματιών μας.
-7 Ιουλίου 2008-
-Αλόννησος-
2 σχόλια:
Στα ποιήματα σου παρατηρώ κάποιες ομοιότητες με τα ποιήματα του Αλέξη Τραίανου,τον οποίο εγώ εκτιμώ παρα πολύ. -με την λέξη ομοιότητες δεν εννοώ κάποιο μιμητισμό απο πλευράς σου.
Απλά μου τον θύμισαν.
συνδέεις εικόνες και συναισθήματα με τρόπο εκπληκτικό.
καλή συνέχεια
μπράβο σου.
Πραγματικά δεν έχω διαβάσει κάτι...δεν τον ήξερα...πρέπει να το ψάξω λίγο, νομίζω πως θα αξίζει..Να σε καλά...τα λέμε...
Δημοσίευση σχολίου