Κυριακή 13 Ιουλίου 2008

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 10ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 10ο


-Ο φάρος της στεριάς–

Π> Παιδί

Χ> Χειμώνας










Κι ο δρόμος του ουρανού κοντά στην δύση, φαινόταν...κρύωνε ο αιθέρας και σύννεφα μικρά, τιποτένια, μηδενικά....πίσω του στο βάθος της ομίχλης, κόκκινη φωτιά του αίματος χρώματος...βημάτιζε με τα πέλματα στου ουρανού το δρόμο...

Κάτω του ένας φάρος, βαραίνει το παιδί...ακουμπά το έδαφος...πλησιάζει στον φάρο...ανοίγει την μπρούτζινη πόρτα...



Π-Καλησπέρα...

Χ-Ξημερώνει...

Π-Καλημέρα. Δικός σου είναι ο φάρος ;

Χ-Όχι...

Π-Μα δεν έχει θάλασσα εδώ κοντά…

Χ-Δεν είναι φάρος για τα πλοία...

Π-Τότε;

Χ-Είναι φάρος που οδηγεί τους ταξιδιώτες, αυτούς που πάνε στην δύση, εκεί που κοιμάται ο ήλιος...

Π-....με απορία.....Έχει ανθρώπους εκεί;

Χ-Δεν ζουν άνθρωποι εκεί, δεν καταφέρνουν, σε πεταλούδες μαγεύονται, δέντρα και παντοτινός χειμώνα, κρύες κα βροχερές μέρες, για αυτούς που γεννήθηκαν μονάχοι...

Π-Πώς να γνωρίζεις εσύ όλα αυτά; Ποιος είσαι;

Χ-Εγώ είμαι ο Χειμώνας, ποιητής της δύσης και του ήλιου, μούσα μου η Άνοιξη...Εσύ θυμάσαι ποιος είσαι;

Π-Όχι...

Χ-Μην τρομάζεις...

Π-Δεν φοβάμαι...

Χ-Είσαι κοντά πάντως...

Π-Δεν είναι ο χρόνος και η απόσταση πρόβλημα...

Χ-Τότε;

Π-Τότε;

Χ-Εσύ θα μου πεις;

Π-Δεν έχω κάποιο πρόβλημα...

Χ-Ίσως...

Π-Ίσως...

Χ-Ήταν κουραστικό το ταξίδι;

Π-Όταν θα φτάσω θα σου πω, είναι νωρίς...

Χ-Μα είσαι μονάχα ένα παιδί....

Π-Το ξέρω, ίσως είναι το μόνο που μπορεί να με κάνει να φτάσω, η νιότη...

Χ-Και το σκοτάδι, το σκοτάδι το αγνοείς;

Π-Όχι, στο σκοτάδι ανασαίνω...

Χ-Δεν είναι όμορφα εκεί...

Π-Είναι ο τόπος που χωρεί λίγο από εμένα...

Χ-Το δικό σου κλουβί...

Π-...γελώντας...Δικό σου είναι, εσύ το δημιούργησες. Και δε φταίνε αυτοί που κατοικούν μέσα αλλά αυτοί που το δημιούργησαν στα μέτρα τους...

Χ-Δεν δημιουργώ κλουβιά...

Π-Μοναχός σου το είπες, τρεις σειρές ποιο πάνω, για μένα είναι ένας ολόκληρος κόσμος...

Χ-Κρίμα γιατί δεν είναι έτσι, αλλιώς είναι στην πραγματικότητα...

Π-Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πραγματικότητα...

Χ-Στο δικός σου μυαλό...

Π-Μπορεί...

Χ-Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω αν βαρεθείς...

Π-Δεν θα βαρεθώ, ούτε θα μαγευτώ...

Χ-Είναι νωρίς...

Π-Πολλή νωπή η πληγή σου...

Χ-Δεν έχει σημασία ο χρόνος...

Π-Για την πληγή σου λέω...

Χ-Όλοι έχουν πληγές...

Π-Θα συνεχίσω...

Χ-Υπάρχουν δρόμοι...

Π-Θα τα πούμε στη δύση...

Χ-Θα σε μόνος...

Π-Αντίο τότε....



...αυτά τα λόγια είπαν...βγήκε πάλι στο δρόμο...στου ουρανού το χάσμα, πίσω του η φωτιά δυνάμωνε...ο δρόμος ανοιχτός, υπαρκτός...κι ο χρόνος παράξενος, ασήμαντος...να σε ξεγελά....



Σημείωση

Ο Φάρος εμπνευσμένος ως εικόνα και μέρος από το ποίημα ‘’Ο Φάρος’’ [http://hliaxtida1.blogspot.com/2008/07/blog-post.html ] από το μπλόγκ της Ηλιαχτίδας!!!


...Συνεχίζετε...

2 σχόλια:

Ηλιαχτίς είπε...

Καλέ μου.
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που δημιουργείς τις εικόνες, το παιχνίδισμα που κάνεις με το διάλογο και σε καθηλώνει να διαβάσεις την επόμενη και την επόμενη στροφή!
Σε ευχαριστώ πολύ που αφέθηκες στα λόγια μου και τα άφησες να σε αγγίξουν..!
Πανέμορφο.
Περιμένω τη συνέχεια.
Τι κρύβεται λοιπόν εκεί που κοιμάται ο Ήλιος, όπου όλοι μαγεύονται και γίνονται πεταλούδες;

Γιώργος Π. είπε...

@Ηλιαχτίδα μου μπορεί να κρύβετε κάτι όμορφο ή κάτι άσχημο ίσως και να μην το μάθουμε ποτέ...για μένα σημασία έχει να προσπαθείς να υλοποιήσεις τα όνειρα, να προσπαθείς, να ελπίζεις...μετράει πιο πολλή το ταξίδι παρά ο προορισμός, είναι σα κι αυτό που λέει ο Καβάφης στην Ιθάκη...

Θα μάθουμε σε λίγο τι θα γίνει μιας και η ιστορία και το ταξίδι φτάνει στο τέλος του...

Σε ευχαριστώ πολλή!!!!!