Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 7ο


Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 7ο

-Ο φωταγωγός του κόσμου–

Π> Παιδί

Α> Άντρας


...το παιδί συνεχίζει να ανεβαίνει την σκάλα...η λευκότητα του ουρανού χάνετε...συνεχίζει να σκαρφαλώνει...το τέλος της σκάλας οδηγεί στην καταπακτή μιας σοφίτας ...την ανοίγει και τρυπώνει μέσα...

...Ένα δωμάτιο γεμάτο καλώδια, ρολόγια, γρανάζια, λαμπάκια, κουμπιά και μοχλούς...στην άκρη του δωματίου ένας γέρικος άντρας...κουλουριασμένος, μικρόσωμος....τσαλακωμένος σε μια γωνία...


Α-Τι δουλειά έχεις εδώ εσύ;

Π-Καμία...Τι είναι εδώ....;

Α-...με δισταγμό...Εδώ μικρέ είναι ο φωταγωγός του κόσμου…

Π-Δηλαδή;

Α-Κάθε κουμπί, κάθε μοχλός, κάθε γρανάζι, κάθε λαμπάκι, αντιστοιχούν σε κάθε αστέρι που φωτίζει την νύχτα...

Π-Έχω καιρό να δω τα αστέρια...

Α-Κι εγώ...

Π-Δεν τα ανάβεις πια...;

Α-Όχι...

Π-Μα αν έχεις καιρό να τα δεις θα έπρεπε...

Α-Δεν υπάρχει τώρα πια θέλω...

Π-Εγώ πάω εκεί που κοιμάται ο ήλιος γιατί θέλω...

Α-Είναι μακρύς ο δρόμος τότε...

Π-Δεν με φοβίζει...

Α-Εδώ δεν υπάρχουν δρόμοι, μονάχα μια συνήθεια που γίνετε ζωή.

Π-Γι αυτό πάω στον ήλιο...

Α-Δεν θυμάμαι την όψη μου...

Π-Ούτε κι εγώ μα θα την ξανά ‘βρω όταν θα πετάω πάνω από την θάλασσα...

Α-Τι υπάρχει έξω από δω;

Π-Ομορφιά . Που πότε-πότε ασχημαίνει...μα η ομορφιά δεν χάνετε...είναι σαν την ελπίδα...

Α-Εδώ στον φωταγωγό του κόσμου ξεχνάς ποιος είσαι, που πας, την ελπίδα...τα πάντα. Ο σκοπός σου είναι να φωταγωγείς τα αστέρια...

Π-Γιατί φοράς μάσκα...;

Α-Δεν έχω όψη. Ξεχάστηκε σε αυτό το δωμάτιο, κάτω από την μάσκα κι άλλη μάσκα και από την άλλη μάσκα κι άλλη...Η όψη μου χάθηκε...την έχασα...

Π-Κάπου στο δωμάτιο είναι...

Α-Δεν ξέρω...ίσως...

Π-Ίσως...

Α-Τόσο καιρό εδώ...

Π-Πόσος...;

Α-Πολλής μα δεν θυμάμαι...μπορεί και να μην σημαίνει κάτι, παντός εγώ κάθε μέρα χάνω το είναι μου, το παρελθόν..., το παρόν..., το μέλλον...

Π-Πρέπει να ζωγραφίσεις ένα παράθυρο, μια πόρτα...και να φύγεις...

Α-Και τα αστέρια;

Π-Αφού θα έχεις φύγει...

Α-........Δεν μπορώ να φύγω χωρίς όψη....χωρίς ελπίδα....

Π-Χωμάτινες είναι οι ζωές....

Α-....κι εμείς το φως....

Π-Πρέπει να φύγω, πέρασε η ώρα....

Α-Εδώ δεν κυλάει ο χρόνος, μοναχά μνήμες ξεβάφονται και θολώνουν...

Π-Ακόμη χειρότερα....

Α-Πρέπει να βιαστείς τότε....

Π-Ίσως να τα ξανά πούμε...

Α-Ίσως....



...Το παιδί ζωγράφισε ένα παράθυρο, το άνοιξε και δραπέτευσε...ο δρόμος για τον ήλιο κόνταινε και πότε μάκραινε, μα δεν ήταν σα και πριν....




…Συνεχίζετε…


8 σχόλια:

Καλλιόπη είπε...

τόσο όμορφα λόγια!
και πόσο δύσκολο να τα διαβάσει κανείς...
γιατί δεν αλλάζεις γραμματοσειρά;
αξίζει καλύτερη όψη το παραμύθι σου!

Γιώργος Π. είπε...

@Καλλιόπη καλώς όρισες…πιστεύω πως είναι καλά και έτσι μα τι νόημα έχει η όψη αν η ουσία είναι καλή και όμορφη; Σε ευχαριστώ…

Chara είπε...

Διαβαζοντας την ιστορια ειχα αγωνια για το τι θα κανει ο αντρας..Θα συμφωνησω με την Καλλιοπη,στο οτι εχει ομορφα λογια,παρα που ομορφα..Φιλια..

Γιώργος Π. είπε...

@Chara...ο άντρας είναι μια κατάσταση, μια απόδειξη, ένα κίνητρο να συνεχίσει ο μικρός το ταξίδι του. Να βάλει στόχους! Σε ευχαριστώ κουρελάκι μου…Τα λέμε!!!

Ξανθίππη είπε...

Σαν παιδάκι και εγώ
με δυο μάτια βουρκωμένα
ατένισα σιωπηλή
απ'τον φωταγωγό του κόσμου
τ'άστρα που έχω πολύ καιρό να δω.
Σ'ευχαριστώ για το ταξίδι.

Γιώργος Π. είπε...

@Maria να σε καλά και τα άστρα θα ανάψουν ξανά γιατί λησμονήθηκαν αρκετά...

Nomaiya είπε...

Ίσως να μην είχαν σβήσει ποτέ τα άστερια...ίσως απλά εμείς να χάσαμε το φως μας,όταν χάσαμε την ελπίδα,την εμπιστοσύνη,τον έρωτα...είναι καιρός όμως να ξαναδούμε τα αστέρια...

Γιώργος Π. είπε...

@Justelene(Πιωμενο Κρινο)ίσως…μπορεί και να έσβησαν σημασία έχει πως δεν μπορούσαμε να τα δούμε…μα τώρα είναι στο χέρι μας να θέλουμε να ελπίζουμε…άνθρωπος είναι αυτός που κοιτάει ψηλά (άνω + θρόσκω) κι έχει ελπίδα…Το παιδί δεν είναι άνθρωπος όπως θα δούμε και στο επόμενο μέρος [-Δέντρα από χαρτί– ελπίζω να το ανεβάσω αύριο] επομένως δεν έχει αξίες ανθρώπινες…είναι ακόμη παιδί….Ό άντρας που συναντά είναι ένας παθητικός άνθρωπος συμβιβασμένος με ότι του δόθηκε, δεν φεύγει, δεν ελπίζει…ίσως και να του αρέσει κατά βάθος…ίσως αυτό που θεωρώ εγώ μέσο του παιδιού ότι ζει σε ένα κλουβί να το θεωρεί όμορφο…να είναι ευχαριστημένος και καλυμμένος…πάντως είναι η απόδειξη ενός ανθρώπου, οι ποιο πολλοί ήρωες που έχει συναντήσει μέχρι στιγμής είναι χαμένοι, εξοστρακισμένοι, μόνοι και ζουν σε σπίτια η σε λημέρια που τους πλαισιώνουν κυκλοθυμικά….το παιδί βλέπει, κρίνει και του είναι παράδειγμα και συνέπια. Μέσο αυτόν αυξάνει την θέληση, τη δύναμη και παροτρύνετε να συνεχίσει το ταξίδι του…να βρει αυτό που τον καλύπτει…τον κόσμο που θα είναι στα μέτρα του…και ξέρει, το γνωρίζει και το γνωρίζω καλά πως είναι δύσκολα κι έχει ελπίδα μέσα του μια αλλιώτικη ελπίδα γιατί είναι παιδί…
Σε ευχαριστώ πολλή…και θα τα ξανά δούμε τα αστέρια, έτσι θέλω να πιστεύω…