Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...ΜΕΡΟΣ 11ο

Κάτι σαν όνειρο...σαν παραμύθι...

ΜΕΡΟΣ 11ο

-Τυφλοί δρόμοι–


Π> Παιδί

Σ> Σκιάχτρο







Χανόταν μέσα στα πυκνά σύννεφα...κι ο άνεμος πνοή γινόταν μέσα του...ο χρόνος μεγάλο παιχνίδι....τραμπαλίζονταν...κάτω του όλα χαμένα....κάτω του τίποτα...αόριστα όλα....

Ακούει γύρο του τον άνεμο...προσγειώνετε....χάνει ύψος....κάτω του κίτρινος αγρός με ξεραμένα στάχυα...ένα απαλό αγεράκι τα χαϊδεύει....

Στη μέση ένα σκιάχτρο παλουκωμένο σε ένα σάπιο ξύλο, δίπλα του μια ταμπέλα, γράφει ‘’Δύση’’...

Πλησιάζει....


Π-Καλημέρα...ίσια μπροστά είναι η δύση;

Σκ-Καλημέρα, εκεί που δείχνει η ταμπέλα...

Π-Μπροστά στην ευθεία....

Σκ-Δεν μπορώ να δω...

Π-Είναι όμορφο το σκοτάδι....

Σκ-Το σκοτάδι είναι το καταφύγιο για αυτός που τρέμουν στο φως, τη αλήθεια, γι αυτούς που λάτρεψαν και λατρεύτηκαν στο σκοτάδι....

Π-Κάνεις λάθος...

Σκ-Πως μπορείς να ξέρεις....

Π-Μα κι εδώ σκοτάδι έχει, μα είν’ πιο κρύο, πιο πυκνό από το δικό σου.... εδώ είναι πάντα Σεπτέμβρης....

...ψιχαλίζει...

Π-Και πάντα βρέχει στάσιμο νερό...

Σκ-Μυρίζει όμορφα...

Π-Είναι το χώμα που ανασαίνει, ξεδιψά...

Σκ-Χώμα....;

Π-Εκεί που στεριώθηκες....

Σκ-Ξεχνώ...

Π-Κάποτε κι εγώ... μα τώρα θυμάμαι όσα προηγήθηκαν...

Σκ-Πας στη δύση...

Π-Ναι....

Σκ-Δεν είναι για τους ανθρώπους εκεί...

Π-Για μένα είναι...

Σκ-Η θεριό είσαι η θάλασσα...

Π-Είμαι παιδί...

Σκ-Δεν βλέπω...

Π-Κι εσύ; Τι κάνεις μοναχός σου εδώ;

Σκ-Φωτίζω τα μονοπάτια για τη δύση...

Π-Γι αυτό γεννήθηκες;

Σκ-Δεν ξέρω...

Π-Κανείς δεν ξέρει...

Σκ-Μου χουν πει για εκεί, δεν είναι όμορφα...

Π-Κι εμένα μου έχουν πει.

Σκ-Τότε;

Π-Πηγαίνω να δω...

Σκ-Τα αστέρια άναψαν μα ο ήλιος καίει...

Π-Με παγώνει η σκιά του...

Σκ-Ίσως...

Π-Ίσως...

Σκ-Και το ταξίδι μακρύ ε;

Π-Αυτό δεν ζητάς να ακούσεις;

Σκ-Δεν ξέρω....

Π-Ο χρόνος σχετικός κι ανάλογος, χεριά με ρολόγια χωρίς δείχτες είναι χρόνος μηδενικός...

Σκ-Δεν έχω ρολόι...

Π-Γι αυτό τα λες αυτά...εγώ έχω δίχως δείκτες...

Σκ- Δυνάμωσε η βροχή...

Π-Σταμάτησε...

Σκ-Στο δικό σου σκοτάδι...

Π-Σταμάτησε και θέλω να φύγω...

Σκ-Καλό ταξίδι...



Υψώθηκε ξανά στο δρόμο του ουρανού...μετέωρος... μπρούτζινος ποδηλάτη...ξέρει πως πλησιάζει...ξέρει πως όλα είναι κοντά όσο και μακριά...


...Συνεχίζετε...

2 σχόλια:

Αγγελίνα είπε...

φοβάμαι μα και ανυπομονώ για το τέλος...

Γιώργος Π. είπε...

@ Αγγελίνα κι εγώ....Βασικά κάτι έχω στο νου μου μα δεν είμαι και σίγουρος...